Nam-ı diğer Aşk

Hoşmuş
Akıl sır ermezmiş.
Ne elini sürermiş,
Ne göz süzermiş.
Aydınlık bir çıkış yolu,
Zor engebelerin inişiymiş. 

Çelme takılmış bir hayali zat,
Ufuk çizgisine çentik atan bir ruhmuş.
Ne umduğunu bulmuş,
Ne de karanlık çöllerde kurumuş.
Seyrek nar tanelerinde bir damak acısıymış,
Kırmızı,
Yeşil,
Bi de maviymiş.  

Yer yer manasız,
Bazen de tektekmiş, yaşanırmış.
A' mış,
Ş' miş,
K' miş canı isterse,
Okunurmuş ara sıra gözbebeklerinin neminde.
Belki de. . .  

O şimdi bir bebeğin ağlama sesinde,
Belki de serin bir Everest esintisinde.
Kim bilir ?
Hoş, olabilir.
O her yerde kalabilirmiş.
Adını duyanınız varmış,
O....
Nam-ı diğer; AŞK'mış . . .