Ne karısı sevgilisi ne de başka biri, insana en yakın kişi en yakınında olmasını istediği kişi

Böyle, işte kimliğe bakıyoruz, duruma bakıyoruz… Bu bunun şeyi, oğlu kızı, şunusu bunusu; en yakını herhalde budur diyoruz.

Böyle düşünmek normal ama gerçeği yansıtmıyor… Bazen en yakınım herhalde beni doğuran annemdir diyorsunuz ama öyle olmuyor.

İnsanoğlu kimin kendisine yakın olacağını kendi belirliyor. Ve bu kişi hiç öyle aileden biri olmayabiliyor. Ha kan yakınlığı, din yakınlığı başka, bunu kastetmiyoruz.

Akrabalıkla oluşan yakınlık biraz şekilden ibaret. Elin adamına da çocuğun kadar üzülürsün.

Kendimize en yakın gördüğümüz kimselerin illa statü olarak yakın olması gerekmediği gerçeği sosyal ilişkilerin boyutunu değiştiriyor.

Ama kolay aşılacak bir duvar değil, bir yabancı için bana babamdan ileri diyemiyorsunuz. Deseniz de öyle olmuyor.

Aileniz ve akrabalarınız doğal yakınınız ama havadan böyle biraz zoraki kurulmuş yakınlık köprüsü sorunlar da yaratmıyor değil, “Mehmet amcayı babamdan ileri tutuyorum” denilse de bu, özel bir durum olarak algılanıyor. Oysa çoğu kişinin en yakını ailesi filam değil yüreğinde saklı başka biridir.

Şeklen işte adam öldü en yakını kim dediler atıyorum oğlu var dendi; ama kişiye sorulsa “Samimi olarak söyle kendine en yakın hissettiğin kişi kim?” belki başka biri çıkacak.

Herkesin uzaklarda akraba olmadığı bir akrabası vardır. Biliyorum bu yaklaşımım pek kabul görmeyecek, herkes kişinin en yakını ailesi diyecek ama benim gözlemim başka. Aile akraba yakınlık değil; kendisine ait hissediyor ve onlardan sorumlu olduğu için böyle.