Ne Olursan Ol, Gel Deme!

Sadi Şirazi'nin sözleri ruhumu ışıtmıştı:
" İnsanlar bir vücudun hücreleri gibidir: Eğer ki bedenin bir yeri yara almışsa tüm vücud acır."

Gençlik yıllarımda edindiğim bu söz benim,  yaşam felsefem, yoldaşım olmuştu. Yıllardır annemi ve beni görmeye bile gelmeyen kardeşlerimi affettim.
Ama aynı hatalar yinelendi.

Daha sonra annemin sözlerini anımsadım:
"Ağaç dalıyla, yaprağıyla gürlermiş kızım. Sende kalsın büyüklük, hatırım için affet!"

Anacığımın sözü üzerine; hem kardeşlerimi, hem kızımı  affetmiştim.
Ama hataları katlanarak beni ve eşimi hasta etmişti.
Evlat işte...Kardeş dedik. Et tırnaktan ayrılır mı? Dedik....
" Deniz suyu gibidir. Ne içilir ne ondan vazgeçilir, " bildik.

Onu bir kez  daha affettim.
Aynı hata yinelendi.
İkinci kez affettim.
Aynı hata daha da büyüyerek yüreğimi yakıp acıttı.
"Bu son olur belki," diye üçüncü kez de affettim: Gönlümde tusunamiler oluşturdu.
Mevlana'yı resmederken bir sözü çalındı gözüme;
" Gel ne olursan ol gel..."
Geldi...
Aklımda, gönlümde ne varsa alıp götürdü...
Ve sonrasında olan olmuştu; kendime de küstüm!

Bir gün Nietsche'nindi sanırım, yoksa Schiller'in miydi o söz? Sokağın duvarına yazılmıştı.

"Affetmek iyi insanın intikamıdır!"

 Nasıl olacaksa intikam? Söze kanıp, sil baştan yaptım: Kırk yıllık kahve yudumladığım dostumu da affettim.

Aman Allah'ım, bu kez de ruhum yandı..!

Artık mezardan babam çıkıp ,
" Affet onu kızım" dese,  Rahmetliye;
" Kusura bakma babacığım, bende aflar yüreğime müebbet mahkumdur. Artık tükendi..." diyebilirim.

Ne Nietsche, ne Mevlana, ne Leo Buscaglia, ne Eflatun ile Sadi Şiraze bana laf çaksa, tınmayacağım...
Yalan dünya be, yalan!
Hey aynadaki sen!
Sen de yalansın!
Sağın solun dahi belli değil. An be an affedip duruyorsun.
Geç de olsa anla artık bu gerçeği!

Bir daha kanma!

Gönlünü her dost sandığına mihenk taşı yapma!

"Ne olursan ol yeter ki gel!" Diye onuru zedeleyen sözlere...


Emine Pişiren- Kocaeli