NEFES

Bazı filmler tanıtıma, reklama ihtiyaç duymadan vizyona girer girmez izleyici ile buluşmayı başarır.

Tıpkı kitaplar gibidir filmler de. Okurun sessiz sedasız okumak istediği kitabı kendisinin bulması gibi, seyirci de izlemek istediği filmi bulur.

Antalya Altın Portakal Film Festivali başlamışken, fazla reklam yapılmadan vizyona sessiz sedasız giren Nefes adlı filmi geçtiğimiz günlerde izledim.

Film terörün kana doymadığı 1993 yılında Güneydoğu’da Karabal Tepesi’nde bir karakolda geçiyor.

Savaşmanın çözüm için tek çare olmadığını bilen, askerlerinin gözlerinin önünde öldürülmesinin etkisiyle hayata duruşu katılaşmış bir komutan ve onun idaresindeki kırk askeri anlatıyor.

Askerler ne zaman ve nereden geleceği belli olmayan bir saldırının bekleyişi içindeler. Bu nedenle hep “uyanık” olmak zorunda hissediyorlar kendilerini.

Bu bekleyişi yaşarlarken ölümle hayat arasındaki o ince çizgiyi de aşmaya çalışıyorlar, ölüme alışmaya mecbur kalıyorlar. Oysa hepsi çok genç ve hepsinin ardında bıraktıkları hayatları, aileleri, hayalleri, sevgilileri var.

Hayat onların bıraktıkları yerden devam ediyor.

* * *

Film bittikten sonra, Nefes’in neden sessiz sedasız, fazla tanıdık oyuncu kadrosu olmadan bu kadar izleyici ile buluşmayı başardığını sordum kendime.

“ Türkiye’nin en önemli gerçeklerinden birini yansıttığı için” diye yanıtladım sorumun cevabını.

Sonra bir başka yönetmenimizin geçen yıl yurt dışında aldığı bir ödül sırasındaki cümleleri düştü aklıma; “Kazandığım ödülü tutkuyla sevdiğim, yalnız ve güzel ülkeme ithaf ediyorum.”

Gerçekten tutkuyla sevilecek kadar güzeldi bizim ülkemiz. Peki ne zaman bu kadar yalnız bırakıldık?

Tıpkı dağları kendine yurt edinmiş , geldikleri hayatlarında daha önceden silah bile görmemiş, savaş nedir bilmeyen genç askerlerimizin yalnızlığı gibi.

Belgesel tadındaki Nefes, mutlaka izlenmeli.