Nereye gidiyoruz?

Merhaba,
uzun zamandır hep yazmayı düşündüm, ancak her zaman kendimce bulduğum çeşitli bahanelerle hep erteledim. Bu bahaneler bazan gerçekçi, bazen de kendime oluşturduklarım tabi..

İşim nedeniyle savunma mekanizmalarım çok gelişmiş durumda.. Çünkü insanla çalışıyorum ve yüzlerce, binlerce birbirinden farklı insan yapısı, farklı yaşam öyküleri ile karşılaşıyorum. Ve maalesef hemen hemen hepsinin olumsuz öyküleri var..
Eşinden şiddet görüyor, çocukları kaçırılıyor, işten çıkarılıyor, tecavüze uğruyor, yiyecek kuru ekmek bulamıyor, evden atılıyor, sokakta yaşıyor, çocuklarından ayrılmak zorunda kalıyor... İnsan olmaya çalışıyor... Yaşama tutunmaya çalışıyor...Ve sizden çözüm bekliyor. Ve sizzz.. . Çözüm noktası olmaya çalışıyorsunuz..
Danışmanlık yapıyorsunuz bazen de var olan sistem de çözümsüz kalıyorsunuz... Bu insanı en çok yıpratan ve tükenmişlik yaratan bir durum..
Bazen de, bunun adı nedir bilmiyorum cehalet mi, sorumsuzlık mu, bencillik mi.. Aslında hiçbiri örtüşmüyor karşılk olarak.. Şöyleki..Nikahsız birliktelikler sonucunda doğan çocuklar...Çocuk anne üzerine nüfusa kaydediliyor, baba genellikle bir süre sonra evden uzaklaşıyor ve izini kaybettiriyor...Anne de çocuğu ile bir süre yaşamaya devam ediyor ve bir süre sonra da O da başkası ile birlikte yaşama veya evlenme kararı veriyor. Ama yanındaki çocuk onun için ayak bağı. İstenmeyen çocuk. Ve "ben bu çocuğa bakamıyorum, zaten babası da ilgilenmiyor, devlet baksın" diyerek yuvaya vermek istiyor...
Artık bunlar o kadar çok ki.. Bazan profosyonelliği bırakıp, anne olarak düşünüyorum..Nasıl olabilir böyle bir şey...Babası kabul etmese de destek olmasa da insan çocuğunundan nasıl vazgeçebilir...Evleneceğim kişi çocuğumla kabul etmiyorsa ben o insanla ne paylaşabilirim? Hangi yaşamda birlikte olabilirim...
Bu ülkede nereye doğru sürükleniyoruz?

Sanırım gene bugünlerde çok tükenmişlik yaşıyorum...,

Kumsal Deniz