Neyse...

Her kaybedişte umudum biraz daha azaldı, ama o kadar çokmuş ki bitmek bilmedi.

Her defasında "Bu sefer olacak" diyorum.

Olmadığını gördüğümde sessiz çığlıklarla karşıladım ama hepsini.

Etrafımda becerebilen varsa onun mutluluğunun ardına gizledim kendimi..

Gözyaşı dökemem öyle ortalık yerde.

"Nasip" der geçerim.

Kendimi bile dinlemem o durumlarda.

Çekip gider kazananlar, bana da ardından el sallamak düşer.

Beklemem  ama gelmelerini, oracıkta öldürürüm bekleme umudumu.

Tesellilere tıkalı kulaklarım, farklı ayrıntılara takılıp kalırım. Kafam başka yerde olsa da kendim hep farklı ayrıntıların odağında olurum.

Sevmem kimi zaman kendimden kaçışlarımı. Konuşsam, kaçmasam daha rahat olacağım ama beceremiyorum ki.

Hep farklı konuların etrafında dolaşır dururum, kendi odağımda kalamam..

Beceremedim, yine olmadı...

Devamı gelmiyor, boğazımda tıkanıp kalıyor.

Alışkın değil cümlelerim ardına nokta konulmasına...

Üç nokta daha aşina hislerime...

Konuşurdum ama,

Beceremiyorum işte...

Ve imdadıma yetişiyor en sevdiğim kelime;

NEYSE...