Nilgün

Nilgün; On dördünde ay parçası. Yeşilimsi gözler, dalgalı sarıya çalan saçlar ama sarışın değil Nilgün. Yüreğinide yanan korların kül rengi vuruyor beyaz yüzüne. Babası hasta yatalak, annesi küçükken terk edip gitmiş o minik yüreği ve yaralı reisi. Bazan elinde bir kutu mendil sokak köşelerinde Nilgün, bazan da trafik ışıklarının hemen altında bir kavşakta, bir elinde bez parçası diğer elinde cam temizleyicisi. Dilenmiyor Nilgün, el açıp sadaka istemiyor. İsteyemiyor gururuna da yediremez zaten böyle bir şeyi. 

Duygu sömürüsü yaptığını düşünen de çok Nilgün' nün, aile baskısıyla çalıştığını düşünen de. Ama o ekmeğinin derdinde. Akşam olunca babasına götüreceği bir kaç parça yiyeceğin derdinde oysa ki Nilgün.

Çocukluğunu yaşayamadan hayatın yükü omuzlarına binmiş bir şekilde sözüm ona sosyal devletin sağladığı hiç bir imkanı kullanamadan yaşayıp gidiyordu iki odalı, tavanı akan, rutubet kokan, duvarları nemden yosun tutmuş evde, hayatta sahip olduğu tek varlığı babası ile. Öylesine bir bağ vardı ki aralarında kimse baba - kızın arasına giremezdi. Hasan Bey de sürekli hayıflanırdı kızını doğru dürüst büyütemediği, ona çocukluğunu yaşatamadığı için ama elden ne gelirdi ki? Hayat en acımasız senaryosunu yazmıştı ve bu senaryonun hiç bir yerde bulunamayacak yegane oyuncularıydılar ikisi de. 

Ve bir sabah iki odalı, küf kokulu evden feryatlar yükseldi. Komşular koştu hemen. O güne kadar komşuluklarını bir türlü gösteremeyen komşular bu acı feryada daha fazla dayanamayıp koşuvermişlerdi. Hasan Bey kaskatı bir şekilde yatakta, Nilgün babasının hemen başucundaydı. Ağlıyor, dövünüyordu. Sahip olduğu tek varlık da Onu terk etmişti. Babasının acısı yüreğinde, bundan sonra ne yapacağı hakkındaki düşünceleri beyninde, kalakalmıştı oracıkta. Nilgün bundan sonra ne yapacaktı?

Sevgiyle...