Niye böyle anne?

Günlerdir görmemeye çalışıyorum. Ruhumun, aklımın, vicdanımın her zerresi sızlıyor çünkü gördükçe. Her yerde ölü bebek görüntüleri. İşine gelmeyeni göstermez bu resimleri bunlar. Belli ki bilerek gösteriyorlar hepimize. Bilmediğimiz bir pis zeka var gene işin işinde. Ama sonuçta iğrenç bir şey oluyor; bebekler ölüyor, çocuklar ölüyor.

Eskiden savaşlar meydanlarda olurdu. Çok değil elli yıl önce bile. Savaş ne kadar saçma olsa da erkekler uzak bir yerlerde vuruşurdu birbiriyle. Şimdi topu, tüfeği olan tankı, uçağı olan bebekleri öldürüyor. İnsanlık eski bir kavram. Artık insanca olmayan şeyler görmeye alıştık. Bilmediğimiz hesaplar yüzünden ölüyor milyonlarca günahsız insan. Ve kaç kişinin öldüğü adi bir istatistik sadece onlar için. Dünya yaşanmaktan çıkan kahrolası acımasız bir değirmen. Neden böyle anne?

Hayvanlar kendilerinden zayıfı öldürmezler el kaldırmayınca. Yavru bir kedi yere yatınca büyük kedi vurmaz ona. Doyunca çekilir bir anne aslan bile. Bunlar, şu el kadar bebeleri öldürenler insan değil mi yoksa? Kararmış bir yüreği, ölmüş bir vicdanı taşımak incitmiyor mu onları? Yüzlerine baktıkları çocukları, el öptükleri bir anaları yok mu? Gece yatağa girince hangi ses onları karşılıyor? Bu dünya merhametsizliğin müzesi mi oldu? Niye böyle anne?

Utanıyorum insanlığımdan. Gözlerine bakamıyorum ıslak ve aç köpeklerin. Bebeklere neşeyle gülemiyorum. Söyleyemiyorum onlara aslında insanlığın ne kadar korkak , ne kadar barbar ve aciz olduğunu. Osmanlı geliyor aklıma merhametli Osmanlı. Çocuklara bir şey diyemiyorum.

Bebeklere kıyan insanlarla bu dünyada beraber yaşabiliriz. Ama öbür dünyada aynı yerde olmayacağız. Ve o nur yüzlü, pide kokulu, karanfil kokulu bebekler Cennete gidiyor ya. Sonsuz bir hayatın sonsuz güzelliklerine kavuşuyorlar ya işte ! Bizi teselli ederse etsin bu gerçek ne olur!