Nokta

Herşey küçük bir nokta ile başlıyor. Kim demiş; nokta cümlenin sonuna konur diye! Hayat kalemin ucundaki kömürün kağıda ilk dokunuşu ile başlar o küçük noktadan sonra seninle ilgili herşey o rengi belirsiz kağıda dökülür. Ve bunu yazan sana asla danışmaz o sadece yazar ne olduğun, kim olduğun, nasıl bir hayat düşleyip onu nasıl yaşayacağın onu hiç ilgilendirmez, onun amacı sadece yazmaktır ve o görevini eksiksiz yerine getirir.

Sen, onun yazdıklarını yaşamaya başlarsın bilinçsizce, seninle ilgili tüm kararlar alınmış ve sana bir yol çizilmiş, istesende bu yolun dışına çıkamazsın ta ki kendi bilincine erişinceye dek! Yumurtadan yeni çıkmış minik bir kuş gibi ne yapacağını bilemeden kısık gözlerle etrafına bakınırsın, hiçbirşey görmez ama birçok şeyi hissedersin... Orada bi hayat var ve sana çok uzak.. kabuğundan çıkmak da bir işe yaramaz; artık çok geç kabullenmekten başka bişey yok ve sen kabullenirsin neyi kabullendiğini bilmeden herşeye EVET diyerek!

Bu kez söylediğin Evet'i yaşamaya başlarsın. Yine bilmediğin, tanımadığın ve bilinçsizce yaşamak zorunda olduğun bir yola girersin, henüz büyümediğinden kanat çırpman bile seni kurtarmaz, o tepeden uçman için seni her bıraktıklarında hep yere çakılırsın. Kanat çırpman da seni kurtaramaz yere çakılmanı hızlandırır sadece... Yolunda gitmeyen birşeyler var diğerleri uçabiliyorlar, benim onlardan bi farkım yok ben neden yapamıyorum diye düşünürsün; sürekli kanat çırpmaya uçarak kendi yolunu bulmaya çalışırsın ama kuşlar yürüyerek yol bulamaz. Senin diğerlerinden farkın bu... Onların hikayesini yazan mutlu sonları seviyor; oysa senin ki seninle oynamayı...