O artık yok aramızda..

75-80 li yıllarda Yeşilçam'ın krizli dönemlerinde fantastik filmler furyasında ön planda adını duyuran isimler arasındaydı Hadi Çaman.
Birçok olumsuz eleştiriler aldı kamuoyunda..
O, birikimlerini değerlendirerek Nişantaşı'ndaki kendi adı'nın taşıdığı Hadi Çaman Tiyatrosunu kurdu ve yıllarca oyunlar sahneledi, oynadı ve yönetti.
Oyun yazdı..
Çeviriler yaptı..
Tiyatro ile ilgili kitaplar yazdı..
Çeşitli ödüller aldı..
Candaş adında köpeği var..

Hadi Çaman, ALS hastalığına yenik düşerek, aramızdan ayrıldı..
Bugün kendi Tiyartosunda son kez sahnedeydi..
Ben de seyirciler arasındaydım..
Bayrağa sarılı tabutu önünde birçok sanatcı arkadaşları sevgili Çaman hakkında konuşmalar ve anılarını konuştular..
Konuşmalar sırasında bende gözyaşlarımı tutamadım..
Nedim Saban, Metin Serezli, İzzet Günay, Ekrem Bora, Yıldız Kenter, Nevra Serezli..
Daha birçok, birçok sanatçılar..
Salon tıklım tıklım dolmuş, salona giremeyenler salon dışından konuşmaları ve anıları dinliyorlardı..
İki gün önce sevgili dayımı kaybettim, acımız ailece büyük.. Fakat burada daha farklı daha farklı bir duygum vardı, daha farklı üzüntü yaşıyordum.. Anlatamıyorum çok farklı bir duygu..

O ne güzel bir atmosverdi öyle..
Bir cenaze töreni için "güzel" sözcuğumu eleştirirsiniz belki ama orada bir sanatcının asla ölmeyeceğini, eserleri ile Dünya var olduğu sürece hep yaşayacağını gözlemledim..
Ayrıca hep güzel ve farklı yüz gördüm.."yüz" dedim farkındaysanız..çünkü sanatcı yüzler hep aynı.. Hep aynı profil, hep aynı göz, hep aynı kaş sanki..
Tanrı, sanatcı ruhları farklı yarattığını orada onayladım..

Bir işadamı cenaze törenini gözlemlemiş olsam, farklı yüzler, farklı ifadeler, farklı profiller gözlemlerdim sanırım..

Gülegüle Hadi Çaman..