O küçük Kızı anımsadınız mı?

O KÜÇÜK KIZ BENDİM

Markette görmüştünüz belki. Hani, babacığı aldıklarının parasını ödemeye çalışırken çikolata reyonuna kaçamak gözatışını yakaladığınız o kara gözlü küçük kız.

Hani, gördüğünüzü fark ettiğinde suçüstü yakalanmışcasına mahcup bakarken gülümseştiğiniz o mavi küpeli kız.

Babamın aldıklarını poşetlere doldurmasına yardım ediyormuş gibi yaparak sizden saklanan minik kız.

Ya da belki pastanenin önündeki koca bıyıklı sarı kediyle dondurmamı paylaşırken gördüğünüz.

Yine, babamın yanında.

Hani, “babacım, anneme anlatma olur mu” diyerek tembihlediğim babacığımın yanında.

Ya da uçurtma şenliği esnasında.

Hani yeterince hızlı koşamadığım için babama bıraktırıp havalandıramadığım, yerde sürükleyip yırttığım uçurtmamla cebelleşirken…

İşte o küçük kara gözlü kız bendim.

Hani dün akşam haberlerinde “şehit” sözcüğünü duyunca dikkatlerinizi yönelttiğiniz televizyon ekranınızda bayrağa sarılı tabutun ardından döktüğü boncuk boncuk göz yaşları küçücük yanağından süzülen o küçük kız.

İşte o kız bendim.

Beni bir daha öyle neşeli, öyle sevimli, öyle güleç göremeyeceksiniz.

Belki beni bir daha sokaklarda hiç göremeyeceksiniz.

Kimin elinden tutup da nasıl geleceğim bulunduğunuz yerlere.

Dün akşam haberlerinde babasının şehit olduğunu öğrenip belki şu an itibariyle unutmuş olduğunuz o küçük, kara gözlü kız var ya, o bendim.

Babasının bayrağa sarılı tabutunun ardından yanaklarından boncuk boncuk süzülen gözyaşlarıyla bakarken televizyonlarınızdan gördüğünüz o küçük kız…