Objektif Değil Sübjektif Bakış

Ben de değerlendirmelerde objektif davrandığımı söylerim. Bu daha çok haksızlık olmasın diye ve kişiyi/durumu/olayı değerlendirirken…

Sanılıyor ki hayatın her yerinde objektif olmak lazım… Değerlendirme tamam da kendini ifade ederken objektif olunamaz çünkü kişilik sübjektiftir.

Kendimi anlatıyorum niye objektif kriterlere göre hareket edeyim ki. Duygularımı ortaya koyacağım, niyetlerim depreşecek, belki hesaplı hareket edeceğim, kendimi kabul ettirmeye çalışacağım… Hepsi kişisel, heykel değilim ki nasıl objektif olurum. Alabildiğine sübjektif, tek yanlı, bencil ve icabında kendini beğenmiş.

Kişi kendini ya da kendine ait bir şeyi anlatırken objektif olamaz, hem beklenmemeli de; ne yapsanız keser biraz sizden yana yontar.

Herkes kendini anlatıyor, bu objektiflik mi şimdi ve doğru yapıyor beni anlatacak değil ya tabii ki kendini anlatacak.

Objektif davranma/değerlendirme şekli vardır fakat objektif yaşama şekli yoktur, herkes kendine göre yaşar. Kişinin kendini objektif değerlendirmesi tuhaf kaçar, kendini övmesi haklı göstermesi gerekir; benim adıma mı konuşuyorsun be adam derler.

Sübjektiflik o kadar önemlidir ki kişiyi ancak bu şekilde tanırız. Bir insan kendisini tarafsız olarak anlatamaz, taraflıdır ve kendi tarafındadır. Haklıyım der niye haklıyım diyorsun diyemeyiz, haklı olup olmadığını sorgularız.

Ben bugüne kadar sübjektif yaklaşımın objektiflikten daha önemli olduğunu duymadım. Hatta sübjektif bakış açısı sakıncalı bulunur.