Oğlum

Bir kaç gündür evime erkenden geliyorum. Buna en çok oğlum memnun.

Son aylarda yaşadığım iş yoğunluğu sebebiyle geç gelmeler, eve iş getirmeler derken doğru dürüst sohbet edemez olmuştuk. Bir de üstüne iş dışı sorunlar eklenince, "Anne sende bir şey var anlatmıyorsun. Ben eski annemi özledim, eve erken gelen, halimi hatırımı soran, kitap okuyan, gezmeye vakit ayıran." demez mi? Haklıydı, hem de çok. Evet, para kazanmak için çalışıyorum, para kazanmak demek oğlumun ihtiyaçlarını karşılayabilmek demek, daha rahat yaşayabilmemizi sağlamak demek. Ama bu arada kantarın topuzunu fazla kaçırdım anlaşılan.

Oğlumun bu sözleri yüreğimi sızlattı, sarıldım ona, oturduk yan yana, eskisi gibi sohbete başladık. Biz çok severiz birlikte sohbet etmeyi, oğlum benim arkadaşım gibidir, yaşına uygun olmayan şeyler hariç anlatamayacağım şey yoktur ona. Çocukluğundan beri böyle yaptık, büyük insan gibi karşılıklı oturup dertleştik. Bu, o kadar güzel bir şey ki, oğlum kendisinin adam yerine konduğunu anlıyor, ben ise bu hayatta güvenebileceğim tek kişi olan oğlumla konuşurken onun günden güne ne kadar olgunlaştığını görüp gurur duyuyorum.

İkimizin de birbirimize ihtiyacı var, işte bu yüzden aklımı başıma toplayıp titredim ve kendime geldim. Bu günler bir daha gelmeyecek, oğlum kuş olup yuvadan uçtuktan sonra çok arayacağım bu günleri.

İşte bu yüzden,üzüldüğüm her ne varsa eve girmiyor artık, hiç bir kimse, hiç bir şey oğlumdan daha değerli olmuyor.