Öğrenmek iki yüreğin birleşmesidir

"Öğrenmek iki yüreğin birleşmesidir... Yüreklerden biri sana öğreteceğim der, diğeri senden öğreneceğim." Açık televizyondan kulağıma çalınan bu cümle oldu... Konu neydi ya da kim konuşuyordu bilemiyorum... Her zamanki gibi acelem vardı ve bir şeye yetişmeye çalışıyordum... Ama bu cümle ansızın başıma düşen güvercin tüyü gibi saçlarımın arasında benimle gittiğim yere geldi ve ben onu atmaya kıyamadım... Kar gibi beyaz ve kaygan o tüyü sakladım zihin defterimde... Daha sonra üzerine düşünmek ve onu okşayıp parlatmak üzere...

Ne kadar doğru söylüyordu... Öğrenmek iki yüreğin birleşmesinden başka ne olabilir ki? Bir öğretmen ile bir öğrencinin yüreği birleşince ortaya bir insan, öğrenmiş eğitilmiş bir insan çıkardı... Hayatla insanın yüreği birleşince ortaya olgun biri çıkardı... Bir usta ile bir çırağın yüreği birleşince ortaya bir sanatkar çıkardı... Öğrenmek için yürekler birleşmeye hazır olmalıydı... Öğretmen kalbinin sayfalarını açmalıydı öğrencisine, öğrenci ise kalbine yazmalıydı kalemi ile öğrendiklerini...

Yürek konulmazsa ortaya kimse bir şey öğretemezdi kimseye... Yürek konulmazsa ortaya kimse bir şey öğrenemezdi kimseden...

Öğrenci ortaya koymalıydı yüreği önce... Kanıtlamalıydı ustaya öğrenmeye ne kadar aç, ne kadar istekli olduğunu... Usta her zaman yontacağı ağacın değip değmeyeceğini düşünür çünkü... Verilen emeğin ortaya ne çıkaracağını kestirecek kadar çok olgunlaşmıştır öğretme yolunda...

En büyük öğretmen olan hayat da öyledir... Karşına bin bir tane sınav çıkarır... Seni dener... Bıkmadan usanmadan anlatır... Üstelik hayatın, senin değip değmeyeceğin gibi bir kaygısı da yoktur... O sana verir sadece... Öğren diye, anla diye, kendini bul diye, kendin ol diye... Gerisi sana kalmıştır... Öğrenirsin ya da öğrenmezsin... Anlarsın ya da vazgeçersin... Hepsi bu...Hayat yüreğini koyar ortaya... Sen de birleştirirsen onunkiyle işte o zaman öğrenirsin yaşamak sanatını…

Hayatın yüreği karşında… Peki ya sen? Sen hazır mısın yüreğini ortaya koymaya?