Okuyun ve unutun...

Bu bir masal...

Kimse çocuğuna anlatmasın. Okusun ve unutsun.Bu bir masal...

Zamanın birinde bir adam vardı. Denize kıyısı olan bir kentte yaşardı. Kalabalıklar arasında uzun yürüyüşlere çıkardı. Yüzünde belli belirsiz bir kederin izi dolanırdı. Gülüşü bile o kedere sırılsıklam batmıştı. Uzun uzun yürürdü adam. Yolunun hangi yana düşeceğini bilmezdi.Aradığı bir şey mi vardı? Sanmıyorum... Dünyanın tüm süprizlerini kabullenecek kadar yürümüş bir adamdı o.

Günün birinde adamın yolu hiç beklemediği bir göl kıyısına düştü. Günlerden pazardı. Kıyı sessizdi. Oturdu adam. Gökyüzüne baktı.Gölün üzerinden kuşlar geçti, onlara el salladı. Dağlara baktı adam. Çok ama çok uzaktaydılar. Sessizlik büyüdü.Ayaklarının dibinde duran göle baktı en sonunda. Kayıtsızca selam verdi. Selamının havada kalacağından öylesine emin. Göl çırpındı. Küçük dalgalar geldi sonra. Selamına karşılık buldu adam. Yansıması gibiydi eğilmişken gördüğü. Gibiydi ama değildi.

Göl ona kendini anlattı. Adamın zaten bildikleriydi duydukları. Adam kendini göle anlattı sakınmadan. Ama göl zaten biliyordu bunları.

Adam ve göl şaştılar. Ama bir duygu; şaşmaktan öte bir duygu vardı. Zaten olması beklenenin gelişi gibi bir duygu. Adam şaşkın ve memnundu. Göl şaşkın ve mutlu.

Kalktı adam ve üzerini silkeledi. o uzun yürüyüşlerinden birine çıktı.

Göl bildi onun yine geleceğini. Kendini bulmak, hesapsızca kendi olmak, kendi ruhunun aynasında kendini görmek istediği zaman yine geleceğini bildi.

Adam bildi ayaklarının onu bu kıyıya tekrar getireceğini. Gölün rüzgarla haber yollayacağını bildi.

Dedim ya bu bir masal...

Okuyun ve unutun...

Göl ve adam biliyorlar zaten... İki kişiden fazlasının bildiği masaldan gerçeğe dönüşür...

Okuyun ve unutun...