Öldürmeyeceksin Beni

uyudum / uyandım, hâlâ buradasın
güzel düşümdeki
iyilik perisi bile, alıp götürememiş seni
aynı tazeliktesin, ilk günkü gibi

bütün ömrümle el ele
gidip gidip gelen
zâlim bir zebâni oldun gözlerime
bir parça yeşermişliğimi
güneşimi çalarsın, her seferinde
ama yine de
öldürmeyeceksin sen beni
öldürmeyeceksin

yitirilmiş bir çocukluk
koparamadığım nar çiçeği
gençliğim
can duvarlarımda üç başlı ejderha
bedenimde tel örgülerin
her kapımı açan çilingirin olsa da
öldürmeyeceksin sen beni / öldürmeyeceksin

tenimi kanat, canımı yak
karala, çiz bütün anılarımı
uçup gitsin bütün imgelerim
duyumsayayım evrenin kararmasını
ve bedenimdeki o melûn kömür kokunla
yüzüme saldığın en uzun kışı

ruhumu koy, demirden bir kafese
soğuk demirlerde buz tutsun
gözlerime çöreklenmiş hüznün
böl, çarp, çıkar beni durmadan

sen, uçurum koyaklarında yuvalanan iblis
ahdım olsun ki
suların ışıltısından çektiğin ay’ın yüzünü
çekip, çıkarıp karanlığından
tutacağım gündüzün şefkâtli ellerini
kangren olmadan

ve bir ışık çakımıyla silip yüzümü
mutlaka geçeceğim karanlık dehlizini
ne bir yer ne de bir zaman olacaksın
öldürmeyeceksin beni öldürmeyeceksin
sen melânkoli

5 Haziran 2009

Hâdiye Kaptan

c)-Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.