Öldürmeyin can çiçeklerini

Kaç kez indiniz
Karanlık vadilerine
Bumerang dilli ateşiyle yoksulluğun?
Ve yobaz gericiliğiniz kaç kez biledi
Damarı paslı hançereleri?

Neden duyulur hala
Köhne tarih gıcırtıları?
Pervazı dökülmüş pencereler kadar
Hoyrat gözlerinizle
Neden hala çevirirsiniz geceye
Herkese ait bu dünyayı?

Bu sınırsız gök
Bu mavi deryalar
Bu anaç topraklar
Mittani'nin ölümsüz ruhlarıyla
Gökkuşağı kadar hercai...
Kapılarında hala Urartu motifleri solumakta...

Görünen o ki;
Evreni hala aydınlatmaktalar
Bilinçlerinde...Gelecek güzel günlerin
Meşaleleriyle, Medya'nın çocukları...

Bir adı Dersim'di;
Munzur Baba'nın kalbinde
Laç deresinde kanlar içinde
Turna semahlarında vuruldular topluca.

Bir adı evlad-ı Kerbelaydı
Hacı Bektaş yürekli...
Ve darağaçlarında ölümsüzleşen
Pir Sultan çocuklarıydı onlar...
Kana bulanmış aydınlığınız ne ki?
Güneşin eteklerine tutunmuş korkularınız
Sürgün sürgün
Kök salmış ölü sevici değerlerinize...
Ve siz;
Övgüler dizmektesiniz hala,
Cüce kalemleriniz ve dillerinizle
Karanlığın göğsündeki kan çiçeklerine...

Biz dağlı bedenlerimizi
Varsıl ruhlarımızla donatmaktayız
Her şeye rağmen
Ve her şeye rağmen;
İklim iklim dolaşmakta
Bulut bulut havalanmakta
Ağızlarında ak sütlü bebelerimizin
Jiyan yüklü umutlarıyla
Beyaz donlu güvercinlerimiz..

Artık yeni günle yıkanmış olsun...
O ülke ki;
Ak kanatlı vakitlerin doğurduğudur.
Artık öldürmeyin can çiçeklerini...