Oleeey kar yağıyor

Sabah uyandım, camdan bir baktım! Aaa kar yağıyoor! Hem de lapa lapa... Ağaçların üzerleri bembeyaz, bizim binanın önünde bir çardak var, yeşil çatılı, artık yeşil değil çatısı. Bembeyaz... Ağaçlar da öyle... İçim mutlulukla doldu birden. Beyaz olduğundan mıdır nedir kar beni mutlu eder. Yağmurda aynı şeyi hissetmem mesela...

Çocuk olduğum yıllarda İstanbul'a öyle her kış kar yağmazdı. Yağdığında çok sevinirdik, hemen dışarı atardık kendimizi. Belki de o zamanlardan kalma bir sevinçtir bu. Bir de enteresan bir huyum vardır benim. Deli gibi herkese telefon açarım.

-Merhaba, naber? Hemen camdan bak!

-Ee baktım ne var?

-Kar! Sizin orda yok mu?

-Yoo...

Bir de böyle birşey çıktı son yıllarda. Her semtte farklı bir iklim yaşanıyor. Bakırköy'de yağıyor, Beşiktaş'da diniyor. Yakında dışarı çıkarken paltonun altına bikini giyeceğiz. Efendim Beylikdüzü'nden çıktık diyelim- soğuk. Sonra Bebek'de inip denize atlayacağız. Eee orda hava yaz...

Yaa işte öyle bir huyum vardır benim. Gelir gider camdan bakarım, uzun uzun karı seyrederim. Evdekileri dürtüklerim, gülerim.

-Ay ne güzel yağıyor (2 dk. bir tekrarlarım)

Yanımda kim varsa aynı şey.

-Aa yeter ya- başlayacam- anladım kar yağıyor!!!

Bıktırıyorum yani insanları. Naapim seviniyorum elimde değil. Bir tek annem anlıyor beni, çünkü o benden beter. Çocuk gibi zıplıyor, perdeleri açıyor. Eskiden eve karları taşır taşır, el süpürgesiyle halıları süpürürdük, parlasın diye...

Biliyorum şu anda okurken diyorsunuz ki "Amma uzattın be kızım"

KAR KAR KAR

Aaa kar dinmiş bile.. : ))