Ölmektir tüm korkum...

Ölmektir tüm korkum!
Yaşanmamışlıklara rağmen ölmek,
Pişmanlıklara, eksik kalanları tamamlamaya vakit bulamadan ölmek,
Daha yapacak çok iş, tutacak çok el varken ölmek,
Ansızın, hiç beklenmedik bir anda ölmek,
Tüm pişmanlıklara, eksikliklere, vakitsizliklere rağmen...

Sonra unutulmak,
Hiç yaşamamışçasına...

Tüm sevdiklerimle, sevdiğim herşeyle vedalaşmaya vakit bulamadan ölmek.
Herşeye hasret kalan bir yürekle ölmek...
Tüm ağırlığına, tüm hasretine rağmen, yiten bir yürekle ölmek,
Acıların yerine mutluluklar ekemeden, yeşerdiğini göremeden ölmek,
Belki; çok sevdiğin bir eşyanı yanına alamamanın acısıdır bu,
Belki; ''Onsuz yaşayamam'' dediğin, sevdiğin birinin sancısıdır bu.

Ölüm değil aslında korkum,
Korkum yalnız ölmek,
Korkum hasretle dolu bir yürekle ölmek,
Korkum ölüp de unutulmak,
Hiç yaşamamışçasına...

En büyük korkum,
Sevdiklerimin ölümünü görmek,
Biliyorum ki;
Her ölüm erken ölümdür, vakitsizdir, sancılıdır,
Ama hafifler zamanla acılar,
Diner sancılar,
Affedilir belki kırgınlıklar,
Belki de unutulur zamanla yaşananlar...

Unutulmak da bir ölüm değil mi sanki...