Ölüm de var

benim olduğunu bilerek yaşıyorum yokluğunda

belki de bi insanı yaralayabilecek en kötü şey bu

bi gün seni kaybedeceğimi bilerek yaşıyorum sehip olduğum son bi kaç yılı

ben mi seni bırakıp gidiyorum yoksa sen mi beni sensiz bırakıyorsun

bi bahar mevsimiydi karşıma ilk çıkışın

bi keman çalıyodu kulağımda

seni görüvermiştim ansızın

ummadığım bi anda seni bulmuştum

oysaki sen benimmişsin ezelden

gülüşünü düşenmeden uyuduğumu hatırlamıyorum

küçük tebessümünle tanıştığım günden beri

her sabah heyecanla sana koştuğum günlerden bi kalp miras bana

seni görünce halen deli gibi çarpabilen ama artık yorulmuş

belki de son demlerini yaşayan...

senin ellerinde ölmek isterdim

seninle doyulmuş bi yaşamdan sonra

belki de bi sabah kollarında can verdiğimi bilmek rahatlatırdı beni

sen benimmişsin ezelden beri

ilk gördüğümde söylediğim ilk cümleydi bu seni

kollarında uyumak ve masum bi öpüşle uyanmak

seninle bir güne başlamak

ve seni yaşamak

belki de hiç olası olmayacak bi istek

belki de kabul edilmeyecek dua

sen ben olduğun günden bu yana

içimde yana yana biten bu can vardı bende

oysa hangi ara bittiğimi bilmediğim bi ömrü yaşıyorum hala.

korkularımdan sıyrılıp kendimi bıraktığım hayatımın

kollarından sana koşuyodum dün gece

seninle uyanıp seninle uyanıyodum

ve bir sabah uyanamadığımı fark ettim

artık ben de değildim ben

sen yoktun, ellerimi tutuyodu küçücük bi çocuk

kimsin demeye takatim yoktu

gözlerini görmüştüm son açtığımda gözlerimi

senin gözlerindi karşımdaki

gözyaşlarında da sana olan özlemimin son demleri.

son nefesinde adını sayıkladım

son nefesimde gözlerimi kapatmadan önce

sen vardın ellerimde.