Ölüm Kokusu...

Topal bir kuşun, kanatlarında,
Rüzgara meydan okuyor zaman,
Ve korkuyor yapraklar kımıldamaya,
Toprak ölüm kokuyor,
Sen toprak kokuyorsun….
Yalnızlığın en kuytu köşesinde,
Elim kolum bağlı, tıkılmışım.
Gece ölüm kokuyor,
Sen gecenin karanlığını taşıyorsun.
Adımlarım ürkek, yürüyorum,
Kırmızı, turuncu, sarı, yeşil, mavi, lacivert ve mor,
Ucu bucağı olmayan yol.
Gök ölüm kokuyor,
Sen göğün sönük yıldızlarını taşıyorsun.
Topal bir kuşun, gagasında,
Yaşama meydan okuyor, ölüm.
Ve korkuyor hava,
Öksüz bir kızın dudaklarında ıslık olmaya.
Nefes ölüm oluyor,
Sen nefes oluyorsun.
Çıplak yüreğim haya ediyor, aşktan.
Uzatsan ellerini, tenin yakar, tenimi,
Gözlerine bakmak, bütün toprağı üzerine çekmektir.
Ve bilirsin; toprak ölüm kokuyor.
Toprak sen kokuyor.
Sen ölüm kokuyorsun…