Ölüm

Her canlının bir gün ölümü tadacağını bir başkasının ölümü sürekli bize hatırlatır. Zaten bilinen bir büyük olay yaşam=ölüm her ikiside tüm canlılar için var olan yadsınmaz bir gerçek. İnsanın ölümü kendi kıyameti derler. Aynen bu söyleme katılıyorum...

Bugün bir yakın arkadaşımın ninesini kaybettiğini öğrendim. Nine yaklaşık 90 yaşına merdiven dayamıştı. Aksiliği ile ünlüydü. Ona tek iyi davranan torunlarıydı. Elinde olmadan da olsa aksiliği ile evlatlarını bezdirmişti. Ancak onun nazını , çilesini torunları hiç yüksünmeden çekiyorlardı. Tonton bir pamuk nineydi. Hayatta çok şeyler görmüş geçirmişti.

En acımasız sıkıntılarını ekonomik sıkıntıları oluşturmuştu. Çocukları için bir çok insanımız gibi tarlalarda bağda bahçede çalışmıştı. Aslında aksiliğide hep bu hayatta kalma savaşından kaynaklanıyordu. Yoksa çocuklarının tırnağı acısa onun kalbi yerinden çıkarcasına acırdı. Son dönemlerinde artık bakıma muhtaç haline gelmişti. Vücudunda açılan yaralar her türlü tedaviye karşın kapanmıyordu. Herkes üzülüyordu ama yapılacak bir şey yoktu. Nine dünyaya gelmiş çekmişti giderayakta çok çekti. Allah inşallah ahiret hayatında çektirmez mekanı cennet olur. Onlar ninelerimiz, dedelerimiz, babalarımız, analarımız akrabai talukatımız bu dünyadan geçip gittikçe bizler onlara günbegün yaklaşıyoruz. Tek temennim Allah bu dünya hayatımızda ve ahiret hayatımızda çektirmesin oğlum kızım diye yollara baktırmasın. Her insan için her iki tarafta güllük gülistanlık olsun inşallah. Tüm hayatını kaybedenlere rahmet olsun mekanları cennet olsun...