Ölüm..

Bir yok oluş mu, yeni bir başlangıç mı, sakinlik ve sessizlik mi, korkunç bir çığlık mı… ? Nasıl olduğunu bilmediğimiz o duyguyu hepimiz yaşayacağız, ilginç değil mi? Bir gün gelecek son nefesimizle bu hayata veda edeceğiz! Tıp ve teknoloji yaşamımızı uzatmak için çabalayıp duruyor; ama ölüme kimsenin çaresi yok.. Elden bir şey gelmiyor, gerisi toprağa “emanet”.. “Beyaz Melek” filmini izlediniz mi? Keşke ölüm, istediğimiz şekilde gelse değil mi? Ya beyazlar içinde ya da istediğimiz şekilde.. Sonunda gelecek ya! İşte bilmediğimiz bir sona doğru adım adım yaklaşıyoruz. Hayattan istediklerimizi alarak veya hayatta yarım kalan şeyler bırakarak.. En üzücü olan da galiba yaşamak isteyip de, ertelediğimiz, boş verdiğimiz veya zamansız olduğundan, yaşayamadıklarımızdır. Bir veda, bir yas, bir başlangıç veya bir son.. Ama diğer taraftan, bırakacak güzel anılar, kalplerde sevgiyle anılma, mutlu bir gülümseyişle veda.. Şimdi kendinizi tutmayın, yarın çok geç olabilir veya o yarın hiç gelmeyebilir.. Atın dışarıya kendinizi, haykırın içinizdekileri, kim demiş hayat hep devam edecek diye? Dünya dönüyor; ama kendine! Bizi sonsuza kadar taşıyacak mı dersiniz.. Her anı bir mutluluk, güzellik ve sevgiyle doldurunca, her şeye rağmen hayat, çekilir hale geliyor. Sonla birlikte, güzel günler de geliyor ve son hafızalardan bir nevi siliniyor.. Ölümden en çok kim korkar bilir misiniz? Kısır insanlar! Hayata hiçbir şey katamayan, sadece kendisi için çalışan, kendini, en çok kendini düşünen, benmerkezci insanlar.. Diğerleri ise, üretkenlikleri sayesinde, hayattan asla tam olarak göçüp gitmeyeceklerini bilirler.. Onları yaşatacak şeylerle varoluşlarını sürdürürler.. Hayatta alış-veriş vardır. Siz de verdiğinizi, o güzel son yaklaştığı anda alacağınızdan emin olun.. Mutlu sonlar diliyorum.. BEZAR GÜL..