Ordu, İstanbul ve İzmir; tamam! Ama ya Güllük!?!

Ordu, senin çocukluğunun koşturduğu kent; sende, hala yerinde mi?

İstanbul, her sıkıştığında kaçtığın, uzun uzun kendinde kaldığın, kalabalığında sen olduğun kent, hala oralarda mı?

İzmir, daha batına çekildiğin, daha özgür, rahat ettiğin kent, rahat mısın havasında suyunda; hala onda mısın?

Ama ya Güllük!?!

Sığ adam ve kadın ve çocuk ve kedi ve köpek ve ağaç ve toprak; sığamıyordu...

Ordu, senin bir an önce büyümeyi beklediğin şehir, büyür büyümez kaçtığın, orada hala seni bekler mi?

İstanbul, her adımında daha bir sen olduğun, seni bulduğun, kaybettiğin, senle oynadığın, güldüğün, ağladığın, tam yaşadığın şehir, orada hala senin midir?

İzmir, kendine çekildiğin, kendinde Ordu'yu gördüğün, taşlaştığın şehir, hala içinde sen misin?

Ama ya Güllük!?!

Ordu, finalin benim, diyen taşra; inatla!

İstanbul, nereye gidersen git, hep bensin, beni yaşayacak olansın, diyen İstanbul!

İzmir, kalsan da kabul, gitsen de, diyen İzmir; rahat ol, rahatım.

Ama ya Güllük!?!

1. Not: Hepsinin toplamı, toplandığı yer benim, diyen Güllük, güllerini toplayıp gitti senden, kaldın.

2. Not:

Ordu, koşuyor çocukluğum bedenimde.

İstanbul, tüm yaşlarımın en yaşlısı ben yürüyorum bende.

İzmir, Ordu sonrası o çocuk ben, bir kez daha koşuyorum bedenimde.

Ama ya Güllük!?!

Ş.Y.