Örülmüş Hayatlar.

             Ne hayatlar gördüm. Ne insanlar tanıdım. Yaşam denen bu yolda.Kiminin yolu taşlı, topraklı. Kiminin ki dikenli. Yada uçurumun kenarın da ince bir patika.

            Taşlı topraklı yolları geçmek zor görünsede , taşı toplar atarsın .Toprak yumuşaktır. Ana kucağı gibi sıcacık. Canını yakmaz . Eşelendikce eşelensen de yola devam edersin. Taki yağmur , kar yağana kadar .Yağmurlar , karlar toprağı çamurlaştırsada ,doğan güneşin ışıkları ile birlikte , toprak ısınır  .Kurur eski halini alır. Sabır der yürürsün.

           Dikenli yolları aşmak, taşli topraklı yolları aşmaktan daha zor  . Nereye dönsen canın yanar. Adım attıkca ayakların kanar. Sabır desen de canın yandıkca isyan edersin. Bu yolun sana verdiği acıya, ızdıraba ufakta olsa tutunacak bir dal ararsın. Seni bu yoldan çekip çıkartacak.

           Kimileri bulur, kimileri bulduğunu sanır. Bulan kurtulur belki. Dikenler canını yaksa da çıkar gider. Bulduğunu sanan ha bir umut, habir gayret diyerek canı yana yana mücadeleye , yolun sonundaki güzelliklere kavuşmak için sabırla devam eder. Belki de hiç düşünmeden , yolun sonunda onu neyin beklediğini bilmeden. Kurtulan kurtulur belki. Ya kurtulamayan, ayağına her diken batışın da kahreder. Kendine, yaşadıklarına, verdiği mücadeleye. Yolun sonundaki uçurumu hissettikce yanar yüreği. Çaresizlik içinde kıvrandıkca kıvranır.

           Ne kimseye yanan canını hissettirir, ne de mücadeleden vazgeçer . Kader denen alın yazısı doğmadan örmüştür tıpkı tığın yada şişin ördüğü kazaklar misali, yada iğneyle ipliğin diktiği kumaşlar misali. İki seçenek vardır önünde gitmekte olduğu . Dikenli yolun sonunda uçurumdan ya dönecek, ya da aşağıya kendini bırakacak.

            Çaresizlik ve kararsızlık içinde dönüp geriye bir bakar. Nekadar yol katettiğine. Nelerden vazgeçtiğine. Ayağına batan dikenlerin açmış olduğu yaraların büyüklüğüne. Küçük yaraları umursamasa da, üzeri kabuk bağlamış büyük yaraların bir gün kanayabileceğini bilir. Çünkü her ne kadar kabuk bağlamış ,kurumuş olsalar da bıraktıkları izleri silmek mümkün değildir.

          Öyle hayatlar gördüm ki, can olmuş canından doğana. Ömrüm demiş, ömrünü vermiş. Herşeye sabır diyerek büyütmüş. Ona baktıkca iyiki varsın demiş.

         O can ,O ömür sadace evlatlara verilir. Her alınan nefes, her çekilen çile, EVLAT lar için . Onca olumsuz örülmüş hayatlar içinde mutluluğun yolu EVLAT SEVGİSİnde .

        Hatice Büyükarı.....