Öyle büyük hayallerim yoktu benim...

Gece saat 23:45. İlk önce kapı sandım, sonra anladım telefonmuş.

- Ne oldu… Ağlama

- Hadi gel, bekliyorum.

Gece saat 00:25, bu sefer kesin kapı eminim.

- Gel içeri. Ne oldu anlat hadi…

- Biliyor musun? Öyle büyük hayallerim yoktu benim küçükken. Lisede bir çocuk vardı. Ben onu seviyordum, oda beni; sandım ki biz bir ömür boyu mutlu yaşarız. Sonra o gitti, “ sakin ol” dedim kendi kendime, “olabilir yanılabilirsin, demek ki: O doğru kişi değilmiş.” Sonra üniversitede bir başkası geldi, tamam dedim bu sefer, işte gördün mü bak… Her inişin bir çıkışı var, gerçek aşk bu… Sen bununla sonsuza kadar mutlu yaşarsın. Sonra o da gitti. Sonra zaten bende bıraktım, biriyle sonsuza dek mutlu yaşanırmış diyen masallara inanmayı… Şimdi neden ağlıyorum diye soruyorum kendi kendime, kime akıyor bu yaşlar gözümden. Oysa başkalarına da öğretebilmek için aşkın sadece bir masal olduğunu, terk eden olmayı seçen bendim bundan yıllar önce… Şimdi bak halime, Yüreğime bu kadar sığdırmaya çalışırken herkesi, kim iyi, kim doğru, kim kötü sence bilebilir miyim? …Hep sevsinler beni diye uğraşırken, ben gerçekte kimi sevdim… Kime ağlıyorum şimdi… Kendime dimi… Acıyorum yalnızlığıma, sevgisizliğime, Annemden neyim eksikti sence… O nasıl başardı mutlu olmayı bunca sene… Biliyor musun? Öyle büyük hayallerim yoktu benim küçükken, sadece, sonsuza kadar mutlu yaşamışlar diyen masallara inanmak dışında…