Özledim işte…

Özlemek;sabretmektir,tahammül etmeyi öğrenmek,bekleye bilmektir…
Günler haftaları,haftalar ayları kovalarken umudunu hiç yitirmemektir özlemek…
Geleceğine olan inancını yitirmeden,sevgine sevgi,sabrına sabır eklemektir özlemek…
Her gün yeni bir şey öğreten hayatın,hiç bitmeyen dersleri arasındadır beklemek.Hep aynı öğretiyi farklı farklı şekillerde öğretir insana...
Beklerken umudunu ölçersin,bazen sen bile şaşırırsın umudunun güçlülüğü ve dayanıklılığı karşısında…
Beklerken özlemeyi öğrenirsin…Özledim seni dediğin bir çok şeyin aslında hiç de özlem olmadığını öğrenirsin.
Beklerken sabrı öğrenirsin,sabrın sonu selamet mi alamet mi bilmeden beklemenin suskunluğunu öğrenirsin…
Beklemek mi özlemeyi,özlemek mi sabretmeyi,sabretmek mi bekletmeyi öğretir hiç bilemezsin aslında.Her bilinmeyeni aynı ama çok bilinmeyen bir denklemdir sanki!!! Bilinmeyenlerini bulsan da,biliyorsan da karanlıktasındır,beklerken de,özlerken de…
Sabrın sonu aydınlık mı karanlık mı bilemeden beklersin şafağı…
Özlemine özlem katar beklemek.Bazen neden özlediğini bile bilemezsin sadece özlersin…
Özlemek sabretmek,aydınlığı umut etmek ve her gün yeni umutlarla beklemek…
Özledim bende…
Sabrımızın sonunu görmeyi özledim…
Sevdiğime kavuşmanın ne büyük mutluluk olduğunu özledim…
Beklemenin sonunu bilmeyi özledim…
Zifiri karanlığın aydınlığını görmeyi özledim…
Özledim işte…