Özledim Kızım

Özledim..

Teninin koskusunu özledim..

O sımsıcak bakışını özledim..

Hani sımsıkı sarılırdın ya..

İşte ben o sarılmanı özledim..

Bakışında aydınlanırdı heryer..

Gülüşünde baharımdın benim..

Senle neşe dolardı heryer..

Sende olan herşeyimi özledim.

Bu ilk ayrılığımız değil bebeğim, daha önce de birkaç kez ayrılıklar yaşadık. Benim şehir dışı toplantılarım, eğitimler, seminerler niçindi? İşimi kaybetmemek, daha tecrübeli ve bilgili olmak, kendimi daha yetiştirmek içindi. Bütün bunlar oldu da ne oldu!

Sen çok küçüktün o zaman, nasıl bırakıp gittim hâlâ aklım almıyor. Bebeğim benim ah ne zordu bir bilsen. Seni, ilk bırakıp işe gidişimi hatırlıyorum da; Herkes bana bir şeyler söylüyor, yapılması gereken bir sürü iş ve ben hiçbir şey yapamıyorum, sadece seni düşünüyorum. Oturduğum yerde gizli gizli ağlıyorum, kendimi çok tutamadığım hallerde lavaboya kaçıyor orda ağlıyorum. Bu durum bir hafta böyle devam etti. Hani derler ya, zaman her şeyin en iyi ilacı. Evet bizde zamanla alıştık ayrılıklara. Ben izin alamdığım için sen yine anneannenlerle gitmiştim şehir dışına, bu ayrılığı da hiç unutamıyorum. İş yerindeyken tamam sorun yok, işlerle meşgül oluyorsun zaman geçiyor. İşten eve dönüşte her şey duruyor. Çünkü sen yoksun, benden uzaktasın. Hiçbir şey yapamıyorum, öylece oturup kalıyorum, sen gözümün nuru, canımın canı, yine gidiyorsun.

Her ayrılıkta yaşadığım gibi, bugün farklı bir gün sanki, her şey daha sakin daha bi sessiz. Güneş doğmak istemiyor da ağlamaya hazır tebessüm içinde bekliyor sanki, benim gibi. Sana belli etmiyorum ama üzülüyorum içten içe. Diğer yandan da bir şeyler yapmana seviniyorum, kendi kendine bir şeyler yapman, kendine güvenmen ve özgüveninin artması için gitmeni istiyorum. Benim de alışmam lazım bu tür ayrılıklara.

Kendine iyi bak yavrum, canım bebeğim. Artık büyüdün, sürekli ayrılıklar yaşayacağız. Ben her zaman yanındayım ve her istediğinde burdayım.

Birgül YILMAZ