Özledim

Bu gün Ağustos ayının ilk günü..

 

Ama ben cır cır böceklerini özledim, çıkardıkları o müthiş sesleri özledim.

 

Yerimi, yurdumu, doğduğum o evi, elektrikler kesilince evimizin damında yere serdiğimiz kilimin üstüne yatıp, bir yandan cır cır böceklerinin sesleri eşliğinde, o içinde kaybolduğum kocaman gökyüzündeki binlerce yıldızı seyretmeyi özledim.

 

Akşam üstleri evimizin tam karşısındaki dağların, havanın durumuna göre değişebilen rengini özledim. Güneş batarken seyretmeyi, batışının ihtişamındaki o güzellikte, bütün renkleri görebilmeyi özledim..

 

Ben çocukluğumu özledim, oynadığımız oyunları ağaçların tepesinde bir o dala bir bu dala çıkmayı özledim..

 

Evimizin önündeki harman yerindeki patika yolda, o incecik pudra tozu misali tozda yalın ayak koşmayı özledim..

 

Köyümüzün orta göbeğindeki kocaman kavak ağaçlarına bayramlarda kurulan salıncakları özledim... Havasını özledim, suyunu özledim, kokusunu özledim, köyümdeki her şeyi özledim, o kadar çok şey yazabilirim ki buraya yazdıkça duygulanıyorum, en çok da annemi özledim babamı özledim..