- Kategori
- Şiir
Özlem sanrıları

Ayın yürek kamaştıran aydınlığına inat,
Diz çöktü göz kapaklarım.
Şehir artık çok uzakta,
Bir tek ağaç dahi yok etrafımda.
Sessizliğin akışına bıraktım kendimi.
Yalnız yıldızlar ve ben, bir başıma karanlığın ortasında.
Korkmuyorum, üşümek yok!
Tek hissettiğim, sonsuz bir özlem gecenin koynunda.
Biraz sonra yüzün beliriyor az ötede ,
Ellerin ellerime dolanıyor.
Nefes bile almıyorum, kal diye öylece.
Ne ekmek ne de su senden istediğim.
Tek kelime dahi etmeye yeltenme,
Bırak konuşsun gözlerimiz...
Mustafa BARUTLU