Palyaço

Oysa, tüm hünerlerini sunmuştu.

Taklalar atmış,

Rengarenk boyadığı yüzüne, mutluluk resmi asmıştı,

Her baktığında, gülümsemen için.

Gülmeliydin, hüzünlü bulutlar uzak olmalıydı gözlerinden.

Güldün... Hem de kahkahalarla...

Öylesine, güldürmeyi başardı ki,

Gözlerinden yaşlar geldi.

Gülmeyi öğrenen yüzün, alaycı bakmayı da öğrenmişti.

Nankörlüğü gizlemeyi de.

Palyaçonun gülümseyen yüzünün ardındaki acıyı göremedin.

Sana gülmeyi öğretirken,

O, unutmuştu boyalı yüzünü yıkamayı,

Gülüşü dondu...

Gözyaşları, yüzündeki boyada yolunu çizdi.

Gülmeyi unutan Palyaço, sessizce ağlıyordu...