Pencereler

Bıçak kesiği gibi yüzünü acıtan bir soğuk vururdu kapıdan çıkarken  hemen paltosunun yakasını yukarı kaldırır, şapkasını gözleri çok az görünecek şekilde başına yerleştirir, poltonun ve çizmelerin verdiği ağırlıkla yavaş yavaş yürürdü. Neredeyse  her akşam aynı saatlerde  giderdi o parka. Işıkları yanan evlere bakardı...Park bomboş olurdu hem zaten bu karlı havada neden dışarda olsunlardı ki. O ise, banklardan birinde biriken karı eliyle temizler, paltosunun iç cebinden çıkardığı gazeteyi banka serip oturur sonra gözü bir pencereye ilişir, düşünür dururdu: 

- Nasıl insanlar var acaba içerde? Mutlu huzurlu bir aile mi? Yoksa benim gibi yalnız biri mi?...

Sorular birbiri ardına dolaşıp dururken çocukluğu gelirdi aklına. Çocukluğunda dinlediği masallar gibiydi evlere bakıp düşünmek. Masallar da birer pencereydi hayatlara açılan ve biz mereklı meraklı bakıyorduk o pencerelerden. Masallardaki karakterler geçerdi gözünün önünden ya çok iyilerdi ya da çok kötü.

- Ben iyi bir insan mıyım? diye düşününce kırdığı kalpler gelirdi aklına. Yaptığı dönülmez hatalar yüzünden kaybettiği insanlar. Tam kötü bir insan olduğuna kanaat getirdiği an yere düşen bir arkadaşına elini uzattığı an canlanırdı gözünde. Oysa insanlar iyiyi de kötüyü de barındırır içlerinde. Herşey masallardaki gibi net değildir. Net değilizdir.

Bir filmde sevenleri ayıran kötü karakteri ayıplayan bir insan kendi çocuğuna evleneceği kişiyi seçme özgürlüğünü vermeyebiliyor. Çocuğuna küfetmenin ayıp olduğunu öğütleyen bir baba, sinirlendiğinde hemen küfürleri savuruyor. İnsanız işte yanlış olduğunu bildiğimiz davranışların içinde buluyoruz kendimizi bazen.

Siz şimdi o adama ne oldu diyeceksiniz...Bir zaman öylece bakıp durdu pencerelere her gün...Yalnızlığının mutsuzluğunun nedenlerini buldu bir bir baktığı pencerelerde... Yaptığı hataların bedelini ödemişti kendini değersiz hissettiği anlarda...Şimdilerde ise mutluluğun ve sonsuz sevginin bir ışık gibi süzüldüğü bir penceresi var onun da...