- Kategori
- Şiir
PenelopE
kendi rüyama uyandığım tren garında
giderken ve beklerken yansırım her defasında
ikiye bölünmüş bir aynaya,çünkü
kaybolurum tüm yolculuklarda
unuttuğumuz o mesafe hatırlatır inatla,aramızda
hesaba katılması gereken ışık hızı
ki yanlış zamanlarda beklediğimiz o trenler
hep geç gelirler
biz yine de bekleriz
başka şehirlerde
mahsur ve mahsun kalırız anılarla
bir başkası olarak yaşadığımız serüvenlerde
yine de bekleriz
avuçlarımızdaki taşlı yollarla
çünkü süslü bir imaparatorluğu vardır
bekleyişin
umut bizi terkedene kadar
bekleriz tahtımızda
aşk denen kuşandığımız tacımızla