Sakarya 'büyükşehir' miş...

Derdin de, sevincin de; herşeyin büyük.
Demek ki büyükşehir olmak böyle bir şey...

Mesela; şehrin tam göbeğinde dönme dolabın, atlı karıncan vs. oluyor.
En külüstüründen.
'Keş'inden, dolandırıcısına her türde yaratık etrafında dönüp dolanıyor. Avlanmak için bekliyor. Sen de 'bir güzel' seyrediyorsun...

Şehrin olur olmaz yerlerinden sesler geliyor. Gürültü kirliliği demiyorsun. Kimi canlı müzik, kimi cansız, başka; birbirine karışıyor.
Söylenen, çalınan; her kafadan ayrı bir ses.
Şehir gıcırdıyor, sen dinliyorsun...

Simitçisi, çaycısı, gazozcusu bol; ayağına dolanıyor. Ne aç, ne de susuz kalıyorsun...

Yine şehrin en işlek caddelerinde köpeklerin oluyor. 'Her tür ve cinsten. Büyükşehrin, köpekleri de büyük olur' diyorsun. 'Korkmuyor, beraber yaşamaya alışıyorsun. Çocuklarının içine hayvan sevgisi doğuyor.
Kendini barınakta hissediyorsun...

Köprüde uçuşan sineğe 'kelebeklerin dansı' diyor, nehrin kirliliğine çare aranmayışını seyrediyorsun. Kaşındıkça sivrisinekle mücadele aklına geliyor. Yenikent' de çim biçme haricinde başka bir sorunun oladığını zannediyorsun. Yeşile baktıkça avunuyor, ya da orayı 'yok' kabul ediyorsun.

Bu dertler yeter de artar mı?
Artmaz.
Artmadan öteye dolmaz.

Koskoca Sakaryaspor düştükçe düşüyor, küçüldükçe küçülüyor, taraftar küstükçe küsüyor.
"Hey be!" diyorsun. "Ne cevherler yetişmişti bu kentte?"
Avutuluyorsun.

Demek ki Sakarya'da büyükşehir olmak, düşüp de kalkmamak gibi bir şey.
Öğreniyorsun...

Not:

Hatırlar gibiyim.
Erdoğan Şanlıurfa'daki bir konuşmasında açılan bir pankart için, "Arkadaşlar o pankartı indirin indirin. Büyükşehir olmak öyle çok da iyi bir şey değil!" demişti de ben inanmamıştım.
Madem ki 'iyi bir şey değil, biz neden büyükşehir statüsüne alındık?' diye, hep kendi kendime sormuştum.