Sanmayın ki bu sıralar

Sanmayın ki bu sıralar canım yanıyor, çok iyiyim.
Sadece O yar gittiğinden beri güneş hiç doğmadı buralarda, kulaklarımda amansız bir uğultu yarin sesini duymadığımdan.
Biliyormusunuz ben artık hiç bir sabaha uyanmıyorum ve gecelerde bir damla uyku tutmuyor, hep karakışlardayım, baharları çok önce unutmuşum meğer.
Hiç yalnız değilim kalabalık her yanım ama çok soğuk buralar, buz kesmiş bütün kalabalıklar keşke birazcık yalnızlaşsam. 

Sanmayın ki bu sıralar ağlıyorum.
Sadece yirmi gün önce düştüğüm uçurumdan hiç çıkamadım ki elim kolum kanadım kırık, canımın kırıkları çok ağrıyor bu yüzden ağladım ama çok ağladım. Şubatın soğuğu çok keskinmiş daha önce hiç farketmemişim, soğuklarda kırıkların yerleri çok sızlarmış meğer.
Biliyormusunuz ben hatırlamıyorum da bu sıralar, hangi tarihte, nerde, nasıl yaşıyorum hatırlamıyorum. Oysa ki ben hatırladığımı zannediyordum geçmişte yaşadıklarımı mesala, halbu ki onlar hiç yaşanmamış, hepsi sahte anılarmış öyle diyor beni tanıyanlar. 

Sanmayın ki bu sıralar nefes alamıyorum, çok sıhhatliyim.
Sadece biraz alınganlık var bir de kanayan yaralarım ama dediler ki bendeki aşk hastalığıymış, en önce kendini bir savaşın kahramanı zannedermişsin, dünyayı bahar çiçekleriyle, mutluluklarla dolu bir masal zannedermişsin, hastalığın sonlarına doğru gerçeğe dönüp hissizleşirmişsin, o masal dünyan ikiye bölünür sen içine düşermişsin, dipsiz bir kuyuda boğulurmuşsun. Ama şimdi çok iyiyim öyle iyiyiyim ki ayaklarım benden bağımsız yolları yürüyor, bedenimi sürüklüyor, birileriyle konuşabiliyorum, ellerim nesnelere dokunuyor, yemek yiyebiliyorum, dünyanın yüzeyinde ki herşeyi görebiliyorum ama baktığım her yer yabancı akşamları dönüp gittiğim yer evimmiş nafile ben tanımıyorum. 

Sanmayın ki bu sıralar içim acıyor
Sadece o yar gittiğinden beri bir yerlerde birşeyler hiç durmadan kanıyor, kanayan yanıma sol yarama dokunuyorum ama faydasız, sanırım içerde çok içerde kalbimin en derininide bir sızı var hep içime içime akıyor.