Şehit olan 5 ‘adet’ askerin ardından

Terör kurbanlarının sayısını kamuoyuna açıklarken ‘adet’ kelimesini kullanan İçişleri Bakanı’na kızmamak gerek…

Bizde her şey ‘adet’ hesabı üzerinden yürür çünkü…

…

PKK, bir askerimizi şehit eder…

Ses seda çıkmaz, en fazla haber bültenlerinde birkaç saniyelik görüntü, haykıran bir anne, gözü yaşlı nişanlı, metin görünmeye çalışan baba…

PKK, iki askerimizi şehit eder…

Yine ses seda çıkmaz, haberin süresi birkaç saniye uzar elbette, iki ayrı cenaze görüntüsü ekrana gelir malum…

PKK, üç askerimizi şehit eder…

PKK, dört askerimizi şehit eder…

On ‘adet’e kadar aşağı yukarı aynı sahneler tekrarlanır.

Yok, şehit sayısı on’lu rakamlara ulaştıysa Başbakan açıklama yapar:

‘Bıçak kemiğe dayandı’ der, ‘Sözün bittiği yerdeyiz’ der.

Der oğlu der!

Bakanlar dört bir yana dağılır.

Şehit cenazelerinde saf tutulur, teröre lanet okuyan açıklamalar ardı ardına gelir.

Uçaklar havalanır.

Haber bültenleri özel yayına geçer.

‘Kandil bombalanıyor!’ denir sonra.

Sonra?

Sonra birkaç gün geçer…

PKK, bir askerimizi şehit eder…

Ses seda çıkmaz, en fazla haber bültenlerinde birkaç saniyelik görüntü, haykıran bir anne, gözü yaşlı nişanlı, metin görünmeye çalışan baba…

PKK, iki askerimizi şehit eder…

Üç…

Dört…

Beş…

…

Sonra yeniden on ve ondan fazla şehit…

Yine Başbakan’ın tepkisi, cenazelerde saf tutmak üzere yurda dağılan bakanlar, havalanan uçaklar…

…

İçişleri Bakanı’na kızmak boşunadır yani.

Teröre gösterdiğimiz tepki nicedir ‘adet’ üzerindendir çünkü.

İkiyüzlülüğümüz eskilere dayanır.

Ne halkımız verebilmiştir bu sınavı…

Ne de bizi yönetenler…

…

Başka memleketlerde teröre kurban verilen bir tek insanın ardından milyonlar sokaklara dökülür.

Haykırır!

Haykırır!

Halk, tek vücut ‘ben buradayım’ der teröre, ‘ben buradayım ve sen beni yıkamazsın!’

‘Gücün bana yetmez!’

Caddeler, sokaklar bu çığlığa şahitlik eder.

Bizdeyse şehit haberi görünce kanal değiştirilir, ‘akşam akşam içimiz kararmasın’ diye…

Ya da bir, iki, üç, dört, beş neyse de…

On ‘adet’in üzerine çıktı mı kurbanlar.

‘Bıçak kemiğe dayanır’, ‘Sözün bittiği yer’e gelinir…

Sonra?

Sonra?..