Şehitlerimiz

Değerli okuyucularım…

Uzun bir aranın ardından yazılarıma kaldığım yerden devam ediyorum. Ülke olarak sıkıntılı dönemlerden geçtiğimiz şu günlerde, benim olduğu gibi hepimizi üzen olayların başında gelen şehit haberleri canımızı yeterince yakıyor. Umarım bu acı günleri geride bırakıp barışın hâkim olduğu günlere kavuşuruz.

Geçen hafta bir televizyon kanalını izlerken bir piyade alayında yemin töreni düzenleniyordu. Her zaman ki gibi Mehmetçik başlıyor;

Karada, Denizde, Havada…

Bölükler sırayla tören yerine gelirken bir jandarma bölüğü marşlarla geliyor, güneydoğu bekle bizi geliyoruz…

Fakat sesler kısık gözler anlamsız bakıyor… Yok o bildiğimiz coşku…

Hazırol, rahat, sağa dön, sola dön, esas duruş…

İki mermi atışı sonra Güneydoğuya…

Daha sonra mı?

Yoksul bir ana oluyor şehit anası, peki ya oğlu geriye gelir mi?

Dün on, bugün onbeş, belki yarın yirmi teker teker gidiyorlar…

Yeter artık sustukça her gün acımız artıyor…

Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve atalarımızın kanlarıyla kurulan ülkemizi vatan hainlerine bırakacağımızı sanıyorlar. O hainler o kadar yüreksizler ki; dağlarda sarıldıkları teröristlere çocuklarımız diyorlar, biz onların kimin çocukları olduğunu çok iyi biliyoruz. Unutmasınlar ki; Atatürk gençliği varolduğu sürece bir karış toprak alamazlar. Bir şey yapmanın zamanı geldi de geçiyor. Zaman geçmeden bir çözüm noktasına varılması gerekiyor. Çünkü bizim şehitlerimiz 20 yaşlarında her şeye hasret gidiyor ve çoğu âşık bile olamadan kara toprağa giriyor.