SeMa ve YeR

Bugün ilk kez yokluğuna yenildim ve daha fazla hükmedemedim ağlamaması için gözlerime. Erkenden kapattım sensiz dünyamdaki anlamsız ışıkları. Karanlığın en karanlık köşesindeydi yokluğun ve ben... Caddeden geçen araçların sesleri karışsa da hıçkırıklarıma, ben üşümeden ya da üşüdüğünü farketmeden yanan sigaramı unuturcasına, sızlayan yüreğimin acısını çıkartırcasına, yanaklarıma gözyaşlarımla seni hala seviyorum demekle meşgulüm. Utanmadan adamlığı, erkekliği, ağır abiliği caddeden geçen araçların altına bırakırcasına ağlıyorum ve biliyor musun senin hayran olduğun asilliğim inanki ağlarken de bozulmuyordu ve ağlamak bile yakışıyordu... Ara ara yüzümü yıkamaya gidiyordum ve yanan yüzüme dokunan suyla üşüdüğümü o an anlıyordum ve her defasında bir anlıkta olsa aynada kendimi gördüğüm o an farkediyordum hıçkırıkların dudağımı titrettiğini. Hani söz vermiştim ya sana bir daha ağlamıyacağım diye. Galiba bu da diğer sözlerim gibi havada kaldı senin yokluğunda. Gözyaşlarımın arasından sadece bir kaç kelime dökülüyor senin bildiğin ama unutmaya çalıştığın... sana tapıyorum meleğim..