Sen ağlama

Baharın ilk günlerinde, güneyde bir limanda, hafif bir rüzgar esiyor. Limanda rıhtıma bağlı bir teknenin güvertesinde salaş bir masanın başında oturmuş ekmek arası balık yerken teknenin cızırtılı hoparlörlerinden bir şarkı dinliyoruz:

"Sen ağlama dayanamam
Ağlama gözbebeğim sana kıyamam
Al yüreğim senin olsun
Yüreğin bende kalırsa yaşayamam"

Karşımda dalgın gözlerle uzaklara bakarken şarkıya eşlik eden sessiz dudakları görüyorum. Şarkıya eşlik ediyor ama hiç ses gelmiyor. Başka sesler var her yandan gelen... Limanda dolaşan motorlar pata pat pat sesler çıkartıyor... Rıhtımda dolaşan simitçiler bağırarak simit satıyorlar... Teknelerden balık-ekmek yemeye çağırıyorlar...

Kayıkların sudaki yansımaları kayıkların kendilerinden daha güzel görünüyor. Sıra sıra dizilmişler, hepsinin birer adı var. Sudaki yansımalarda adları okumak daha zordur. O adların herbiri, o adı oraya yazan için kimbilir ne büyük anlamlar taşıyordur.

Kuşlar uçar, suyun üzerinde süzülerek. Deniz kuşları ne kadar çok güzelse sesleri de o kadar çirkindir. Sesleri gelir zaman zaman, cızırtılı hoparlörden gelen şarkı çok güzeldir, kuşların sesine aldırmam. Yıllar geçer, zaman siler birçok anıyı, geride bir şarkı kalır. Sezen Aksu’nun yirmi yıldır bildiğim şarkısıdır “Sen Ağlama” (1). O zaman da çok güzeldi, şimdi de çok güzel.

(1) Sen Ağlama (1984), söz: Aysel Gürel/Sezen Aksu, müzik: Onno Tunç.