Sen yokluğu

Hiç mi gülmez yüzü insanın? Düşene herkes vurur klişesi gerçek mi? Maalesef gerçek. Sizi çok sevdiğini söyleyenler de bir bahane bulup çeker gider bir gün.

Saat altıya gelirken kalktım yerimden aklımda bu düşüncelerle. Saatlerdir beklediğim telefon hala gelmemişti. Geleceğine de inanmıyorum zaten. Bu aralar hayatımdaki herkes ve her şey canımı yakmaya yemin etmiş olmalı. Kendimi bitmiş gibi hissediyorum. Acaba buradan mutfağa gidip yaşamak için ihtiyacım olan enerjiyi almaya zahmet edebilecek miyim? Şu anda tek dostum pofuduk ev terliklerim. Ayaklarımı sıcacık tutuyorlar. Keşke kalbimi ısıtmakta da bu kadar başarılı olabilseler…

Büyük bir çabayla mutfağa varmayı başarıyorum. Sıradaki zorlu görev buzdolabının kapağını açmak… Bunu başarırsam rekorlar kitabına girerim sanırım. Beyin gücüyle buzdolabını açan kız… Çünkü benim ellerim yok. Şaşırdınız değil mi? Peki ellerim yoksa bu yazıyı nasıl yazıyorum? Ben de bilmiyorum ki. Onu da buzdolabı kapağında olduğu gibi beyin gücüyle yapmış olabilirim. Olmayan ellerimle bir elma alıp yemeye başlıyorum. Annem olsa “ Elmayla karın doymaz yemek ısıt da ye.” derdi. Ama ne annem var ne de ısıtılacak yemek… Bir tek ben varım. Yalnız…

Elmayı alıp salona doğru yürüyorum. Salonun tabanı tamamen çöplerle kaplı. Çiçekli örtüsü paramparça olmuş koltuğa oturuyorum. Bu sefilliğin içinde sırıtan tek şey çiçekli örtüm sanırım. Çiçekli örtüye sahip olması yetmiyormuş gibi bir de oldukça rahatsız bir koltuk. Elmam bittikten sonra çöpünü atmak için bir kutu arıyorum. Evde çöp kutusu da yok. Aslında bana sorarsanız bu ev de yok. Ben de yokum.

Bu kadar acıtacak mıydı sensizlik? Gitmeden önce hayal etmezdim pek. Benim tüm hayatım sana bağlıymış bilmezdim önceden bunu. Artık gelsen diyorum. Çünkü tüm bu yokluk önemli değil de sensiz benim kalbim yok.