Senden geriye ne kalır?..

Senden geriye hiçbir şey kalmaz.

Hayatım senden ibarettir benim.

Ve anlamsız kılar bu hüküm bundan sonraki her kelimeyi bilirim.

Ama yine de senden geriye kalmaz tek bir şey bile,

Bunu bil isterim…

Senden sonra kalan,

Benden de “arta kalan” olur ancak.

Çünkü sen çoğumu alıp götürmüşsündür benim.

Rol yapan bir ben kalır belki,

O da kalsa kalsa “bekli”siyle kalır…

Dağlar bilirim; deli deli yücedirler,

Göller sonra; alabildiğince uzarlar ufukta,

Tanrının elleriyle boyadığı çiçekler…

Hepsi yaşamı anlatır,

Yaşam ki çoğu zaman coşkulu bir nehirdir aslında.

En derin yerinde bile umut barındırır,

En karanlığında ışık…

Ve insanoğlu her şeye alışık;

Ayrılıklara, ölümlere bile…

İnan ölüm bile kalmaz, ayrılıklar bile senden sonra…

Her inanç sorgulanasıdır sen yoksan;

Her düşünce yargılanası,

Her tutku bıkılası,

Her hücresi bedenimin

Tek bir damla gözyaşı olup

Akıp, yitip, kaybolası…

Senden geriye,

Hiç bir şeye tahammülü kalmamış bir ben kalır…

Dinlemekten sıkılmış,

Anlatmaktan – ya da anlatamamaktan- sıkılmış,

Beklemekten yorulmuş,

Bunalmış, daralmış bir ben kalır.

Hiç geçmeyeceğini bildiği bir treni bekleyen,

Uzak bir gardaki zavallı bir adam kalır.

O adam susuz kalır, yarım kalır, öksüz kalır…

Yine de bekler o treni, çocuksu bir umutla…

Rutine bağlanır her şey,

Gündeliğin sıradanlığına mahkûm olur.

Elbet yaşanır;

İnsan ölemez öyle her istediğinde!

Bunun farkına varılır.

Acı, bir zehir gibi damarlara dağılır.

Onunla yaşamağa alışılır.  

Senden geriye hiçbir şey kalmaz.

Hayatım senden ibarettir benim.

Ve anlamsız kılar bu hüküm bundan sonraki her kelimeyi bilirim.

Ama yine de senden geriye kalmaz tek bir şey bile,

Bunu bil isterim… 

Delal Dara KILINÇ

Çamur Çağı / Şiir / Meşe Kitaplığı Yayınları / 2013