Sensizliğin ağırlığı

Bu sabah yine sensiz uyandım, sensizliğin ağırlığı çökmüştü üzerime kalkmakta zorlandım, güneşin ilk ışıkları süzülürken penceremden; Sensiz bir gün daha çekilir mi bilmem? İsteksizce yatağımdan kalktım, Aynaya bakmak için bir sebebim yoktu ama baktım. Yıllar nede çabuk yerini almış yüzümde, sensiz anlamı yok yılların ne gecemde ne gündüzümde, yalnız, sensiz, sessiz günlerimin kadim dostu çayımı yudumladım. Yememek için direndiğim kahvaltımı yarım bıraktım, ceketimi giyip kendimi dışarı attım, yürüdüm bir süre sessiz sebepsiz. Yine seninle uyandım işte sensiz bir sabaha, bilindik tanıdık bir melodi çalındı kulağıma, sanki seni unutmuşum gibi inadına, birlikte yürüdüğümüz yollardan geçtim. Didişerek gittiğimiz okul yoluna döndüm. Pastanemizde ballı pastamızdan yedim. Gülüşerek yaptığımız gibi çöp tenekelerini saydım. Farkında olmadan sinemamıza vardım. Sinemada Türk filmi oynuyordu. Hani bir biletle defalarca seyrederdik ya kafemizde oturdum sonra, o çok sevdiğin, benim nefret ettiğim bol ketçaplı patateslerinden yedim. Ne de çabuk akşam oldu. Bak sensiz geçen bir günüm daha doldu. Bir gün daha geçti ömrümden sebepsiz, Canım, kardeşim nasıl bırakabildin beni buralarda sensiz.