Sensizlik sokağındayım....

Sevgiliyle birlikte paylaşılan mekanlar, sokaklar, caddeler onunla anlam kazanır, onunla huzur bulur, onunla mutluluğa erişir.... Onsuz olan heryer tatsız ve tuzsuzdur.. Gün gelir insanın hayatında önem verdiği, değer verdiği sevdiklerinin, canı bu sokaklarda sizi yapayalnız bırakarak gitmek ister.. Seven kişi gitmesini istemese de gidecek olan kararından vazgeçmez, caymaz..

Öyle değilmidir?.... Her şey, her yer, sevdiğimiz insanlarla biraradayken daha hoşdur, güzeldir ve birlikte paylaşım olduğunda daha çok tat verir bizlere.

İşte böyle istenmeden yaşanan gidişlerin ardından kişinin kendisiyle başbaşa kaldığında, iç çekişmeleri, pişmanlıkları, acıları, üzüntüleri başlar... Kişi iç hesaplaşmalar yaşar... Keşkeler sıralanır peşpeşe...

Bir arkadaşım istemeden uğurladığı sevgilisinin ardından yaşadığı karmakarışık yalnızlık korkularını, onsuzluk kaygılarını bu şekilde kaleme alarak, içinde bulunduğu karmaşıklığı ve bununla birlikte pişmanlığını anlatmaya çalışmış..

''Ve sonunda gittin''

''Gittin ve yalnız kaldım sokaklar sensiz ve ıssız.. ''sensizlik sokağı'' veriyorum buraların adına... Bakıyorum sağıma soluma o gidenden ve beklenenden hariç herkesin bu sokakta olduğunu görüyorum... Fakat yine de bomboş ve ıssız geliyor ''sensizlik Sokağı'' bana...

Sessizce içinizden sevgiliye seslenirsiniz... ''Ben sensizlik sokağındayım ve sensizim. Kalabaklıkların içinde yalnızım, Gürültülerin içinde sessizliği duyuyorum... Tüm bunlar senin yokluğundan kaynaklanıyor biliyormusun dersiniz... Neden gittin ?... Ya da niye gittin?... Veya ben gitmene neden izin verdim ? diye peşpeşe sıraladığınız sorularla boğuşur durursunuz ''Sensizliik sokağında''..

Bu gidişlerin darbelerinden dolayı hissedeceğim acının şiddetini bile bile, sensiz sokakların kabus dolu gecelere dönüşeceğini bile bile '' Gitmene izin verişime '' ''Kal'' demeyişime pişmanlıklar duymaya başlarsın...''Gitme demeliydim'' gururumu bir kenara bırakıp diyebilmeliydim bunu ama diyemedim işte...

Oysa.... Aşkın, gurur ormanlarını bir kibritle yok ettiğini bilenlerdendim.. Fakat ben kibrit bulamadım..

Kendinizin ona gitme kal demediğinize kızarsınız fakat ''Hadi ben diyemedim... sen niye '' Gidiyorum, eğer kal dersen kalırım '' demedin.. diye içten içe ona da kızarsınız..

Ve sonuç sensizlik sokağı bomboş, ıssız ve sensiz şuan...... O sokakları kalabalıklaştıran senmişsin, gürültüleri yapan senmişsin.... Şu an beni özleyip geri gelmek istersen eğer '' Ben Hala Sensizlik Sokağındayım''... Ve gelirsen eğer bu defa Kal diyeceğim tüm yüreğimle sana..''

Tüm beklenen sevgilerin dönmesi dileğimizle...

Sevgiler.