SessizLik

Sessizlik ve ben...

Gürültüden, kalabalıktan, karmaşadan, kaygıdan, sıkıntıdan uzakta bir başına, sessizliğinle başbaşa..
Sessizlik ürkütsede asıl korkutan kendi sesin seni içinde..
Sessizlik, karanlık ve huzur..

Uzandım yatağıma içim huzurlu alabildiğine bir mutluluk sarıp sarmaladı bütün benliğimi..
Mutluluğumun kaynağı belkide kendimle başbaşa kalmamdandı..
Düşünüyorumda şu sessizlik içinde dünya uyuyor.. Herkesin en masum olduğu saatlerdeyim.. gecenin bir yarısında..
İnsanlığı düşlüyorum başım yastıkta, gövdem umarsızca döşek üstünde, yarının karmaşasından uzakta..
Dingin, sakin ve kaygısız..
Huzurlu, mağrur ve alalade..
Geçmişi düşlüyorum çocukluğumu, okul çağımı, ilk aşkımı..
Düşlüyorum arada yarınları ama yarınlar uzakta..
Yaşlanmak ürkütücü, soğuk ve hassas.. Bunu düşününce içimdeki mutluluğun birde gölgelendiğini hisseder oldum..
Daha sonra bu gölgenin sebebini düşünmeye başladım..
Acaba gençlik çağımı tam anlamıyla yaşayamıyor muydum? Neden yaşlılık bu denli ürkütücü gelmişti bilmiyorum..
Sorguladıkça, detaylara indikçe içimin acıdığını hissetmeye başladım ve bıraktım çok ileriyi düşlemeyi..
Karar verdim anı yaşamaya..
Sessizliğin verdiği dinginliğin, huzurun tadını çıkarmaya başladım ve umarsızca gülümseyerek yarının karmaşasından uzakta içimdeki gölgeyi kovup tekrar mutluluğumla başbaşa tatlı, kaygısız, sakin bir uykuya daldım..