Sevdiğinizi değiştirmeye kalkmayın ya da "Defne ile Avcı"

Destana göre, Yunan Deniz Tanrısı Peneus'un kızı Daphne'ye, Apollon aşık olmuştur. Daphne'ye umutsuzca âşık olmasının nedeni, aşk tanrısı Eros'un oklarından birine hedef olmasıdır.

Apollon aslında çok iyi bir okçudur ve kendiyle övünmeyi çok sever. Birgün kendisi gibi iyi bir okçu olan Afrodit'in oğlu genç Eros ile karşılaşır ve onun okçuluk kabiliyeti ile ilgili alaycı sözler söyler. Buna karşılık, Eros öç almak ister ve iki ok hazırlar. Biri altın suyuna batırılmıştır ve saplandığı kişiye tutku ve sonsuz aşk verecektir. Diğer ok ise saplandığı kişiyi aşk ve tutkudan tamamen uzaklaştıracaktır. Altın ok Apollon'un kalbine saplanır ve Daphne'ye umutsuzca aşık olur. Fakat ne yazık ki diğer ok Daphne'nin kalbine saplanmıştır. Daphne, Apollon'dan sürekli kaçar ve aşkını reddeder.

Bir gün Daphne yine kaçarken Apollon'a yakalanır ve babası Yunan Deniz Tanrısı Peneus'dan yardım ister. Peneus, Daphne'yi Defne ağacına dönüştürür ve Daphne sonsuza dek Defne ağacı olarak kalır.

Apollon ise, Defne ağacından aldığı yapraklarla kendine bir taç yapar ve bu tacı başından hiç çıkartmaz. Tüm Apollon heykellerinin başında gördüğümüz Defne yapraklarından yapılmış tacın sebebi budur.

"Apollo and Daphne" isimli heykeli ünlü heykeltıraş Gian Lorenzo Bernini'nin en tanınmış eserlerindendir.

Peki ya şiir?

Eskiden, çok eskiden yeryüzünde
Güzelliği dillere destan
Bir kız vardı, adı Defne,
Upuzun saçları altın sarısıydı
Dolaşırdı kuytu ormanlarda bütün gün
Postu rengarenk hayvanların peşinde,
Defne peri padişahının kızıydı.

Babası derdi ki, kızım
Sen bana bir damat borçlusun
Sen bana bir evlat borçlusun
Defne derdi ki, babacığım
Beni zorlama ne olursun
Bırak beni, kız kalayım, ne olursun?

Diye başlayan, şiirimize mitolojiyi en güzel katan şair Melih Cevdet Anday'ın "Defne İle Avcı" şiiri de bunu anlatır...

Sonu mu?

Kuvveti kesilmişti Defne'nin
Sapsarı, yalvardı babasına
"Cezasını çekiyorum güzelliğimin,
Gücün nehirler gibi tanrılsalsa
Ne yap yap değiştir beni
Başka bir biçime koy baba."
Duası daha bitmemişti ki
Bir gevşeklik sardı her yerini
Örtüldü göğssü yapraklarla,
Ayakları kökleşirken toprakta
Kolları, saçları dal oluverdi.

Avcı kollarına aldığı zaman
Kalbi çarpıyordu Defne'nin
Taze yaprakların altından.

Kim bilir kaç güzel kadın "Başıma gelen tüm tahlihsizlikler güzelliğim yüzünden" demiştir?

Bazı kadınlar da güzelliklerinin "başlarına bela" olduğunu düşünmüş, peşinden koşan erkekler ve getirdikleri sıkıntılar yüzünden kendisinin "güzellikle cezalandırıldığını" düşünmüştür...

Acaba "bir insana neden bağlanırız?" diye hiç düşündünüz mü?

Romeo Juliet'e enen bağlanmıştı ya da Ferhat Şirin'e?...

Aşk'tı diyeceksiniz? Peki aşk neydi?

"Çünkü güzel, zeki, espirili, güçlü, yetenekli" diyoruz... "Yakışıklı, güzel" olmayı aşknı nedeni olarak görüyor, sonra da onu değiştirmeye ya da onu acımaya başlıyoruz...

Sevdiğinizi değiştirmeye çalışmanın onu gerçekten öldürdüğünü bilmeden...

Bernard Shaw'ın "Pygmalion" adlı piyesindeki gibi kendimiz için "kusursuz" bir heykel yaratmak istiyorduk.

Ama gerçek kusursuzluğun, kusurlu gözüken "doğal"lık olduğunu bilmiyoruz.

Kötü olmayan, kıskançlık, bencillik, övünme nedir bilmeyen, şımarmayan, şiddet taşımayan, vefalı, sadık, dürüst, saygılı, masum, sevgi dolu bir insan isteyip duruyoruz.

Böyle birini ister miydiniz gerçekten, "kusursuz" olarak göreceğiniz birini?

Bana kalırsa, "kurursuz" yoktur ve gerçek kusursuz olan da "doğal" olandır.

Çünkü kötülüğü olmayan bir iyilik, kusursuz değildir ve sıkıcıdır.

Tıpkı iyiliği olmayan bir kötülüğün yok edici bir sıkıcılık olması gibi...

Sevdiğinizi değiştirmeye kalktıkça, onu değişime zorladıkça, sevdiğinizi kaybeden siz olursunuz.

Doğaya iyi bakalım, o kusursuz bir yaratıcıdır.

Ve Tanrı'yı muhteşem kılan, iyilikle kötülüğün, kusurla kusursuzun ötesinde olup hayata "denge"yi armağan etmesidir...