Sevgi üzerine

İnsanların toplu yaşamı ile birlikte ortaya çıkan fikir ayrılıklarının çatışmaya ve sonunda savaşa dönüşmesini tarihin bir çok döneminde yaşamış olmamıza rağmen,bunlardan ders almaya çalışmadığımız görülüyor.Belki de bu fikir ayrılıklarını daha da çoğaltan çıkar çatışmaları..Klişe deyimlerle kimsenin ağzından düşürmediği "sevgi,barış ve kardeşlik" söylemleri,bu çıkarların devreye girmesi ile sadece "söylem" olmaktan ileri gidemiyor.

Oysa;gerçekten barışın temeli de "sevgi".O kadar eski olmasına rağmen,aslında hiç eskimeyen,bizi biz yapan bir kavram.Düşünebiliyor musunuz;sevgiyi kalbinde taşıyan insan,açlıktan ölen çocuklara kayıtsız kalabilir mi?Onların üzerine bomba atabilir mi?

Bakın Shakespeare sevgi hakkında ne demiş;"Yağmuru sevdiğini söylüyorsun,ama yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun.Güneşi sevdiğini söylüyorsun,ama güneş açınca gölgeye kaçıyorsun.Rüzgarı sevdiğini söylüyorsun,rüzgar çıkınca pencereni örtüyorsun.İşte bundan korkuyorum,çünkü beni de sevdiğini söylüyorsun."

Eski bir tapınak yazıtında bahsedildiği gibi;"..görmeye çalış ki,bütün pisliğine ve kalleşliğine rağmen dünya yine de insanoğlunun biricik güzel mekanıdır..."Bunu kirletmeye kimsenin hakkı yoktur.

Herşeye rağmen sevgiyi unutmayalım.İçimizdeki sevgiyi paylaşıp büyütelim.Çünkü sevgi paylaştıkça büyür...O uzaklarda da değil,çok yakınımızda.