Seviyorum. Bir kez de...

Buruktu bakışlar karşılaştığında,bu yüzden atılmış dünler, atılacak bugünler vardı ve hepsi yarınlara dökülecekti.

Okuyamadı o bakışları, alfabesi yabancıydı.

Aslında; paçavra olması gereken ben' inle ıssız, saklanmış ve kaçak.

Koşmaların, aranmaların, istemlerin hep egon içindi...

Benliğinden geçmedi bile, duyduğunda kapalı levhası astın.

İtiraf et! O kelimeyi gönülden söylemeyi hiç istemedin.

Yazılı olduğu muhitleri ve sayfaları kaybedilmiş iki gözle geçtin.

Söylersen sabah gibi hücum edecekti ışıkları ile karanlığına...

Korktun hasetlerinin bu sözle seni hançerleyerek, zehirlemesinden.

Ayıplanacaktın, güleceklerdi ardından ve boğulacaktın harfleri arasında.

Aslında hiç aramadın o saklanmamıştı.

Masa üstünde beyaz kağıtlar ve bir de korkan kalem vardı.

Zaman; rüzgar bineğinde yılkılar gibi gemsiz koşmalarda.

Yağmur tuzsuz benliği ile okyanusa düşerken onu yıkamanın fazla yağmayı gerektirdiğinin farkında.

Yağsa felaket! Sadece kendinde ki nöronlar kalacak.

Çıkılmazlar ve bölünmezler toplanıyor, çarpa çarpa yontuyor kabuklarını benliğinin.

Ardından yıkıntılar geliyor; seyrek bazen de ardı ardına ve sonra izini bırakıyor, yenilerine yer açmak için giderken.

Derinlerden hiç çıkmamacasına...

Kurtulmanın aslında yolu var, sihirsiz ve düşsel değil.

Gel, pişmanlığının örtüsünü ser meydanına ve üçünçü gözünle ; bir kez "SEVİYORUM" de..