Sevmek asil insanların işidir

Sevgi, dünyanın her yerinde yüzyıllardır hakkında yazılar yazılan, yorumlar yapılan bir kavramdır. Yani evrenseldir. İnsani değerlere sahip olanların kendilerinde barındırdıkları bir duygudur. İnsan her şeyden önce kendini sevmekle işe başlamalıdır. Sonra kalbini diğer insanların, hayvanların, bitkilerin, kısacası tüm varlıkların sevgileriyle doldurmalıdır. Tabi ki bu durum hiç de kolay olmaz. Çünkü sevgi emek ister, bilgi ister. Eğer yüreğiniz büyükse oraya bütün sevgileri sığdırabilirsiniz. Bu sevgileri paylaşırsınız. Paylaştıkça yüreğiniz daha da büyür. Sevmenin, ruhunda asalet olan insanların başarabildiği bir zenginlik olduğunu düşünüyorum. Sevgi, o kadar büyük bir duygudur ki, seven insan bunun yanında bilgiyi de, hoşgörüyü de, alçak gönüllüğü de yüreğine sığdırabilir. Bencil insanlar, bırakın diğer canlıları, kendilerini bile sevecek güce ve bilgiye sahip olamazlar. Ben, kendini ve insanları sevmeyenlerin diğer varlıklara da kalplerinin kapalı olduğunu düşünenlerdenim. Dostlarla paylaşılan bir fincan kahve, bir muhabbet kuşunun afacanlıkları karşısında içinize sokarcasına gösterdiğiniz yoğun ilgi, mor menekşem açsın diye beklerken duyduğunuz heyecan sevginin göstergesi değil de nedir? Şayet her insanın yüreğinde bu yüce duygu yer etmiş olsaydı herhalde bulunduğumuz şartlar daha farklı olurdu. Büyük üstat Zülfü Livaneli’nin de dediği gibi, “Dünyayı güzellik kurtaracak ve bir insanı sevmekle başlayacak her şey.” Zaten evrende var olmanın temel sebebi bilmek ve sevmek değil midir? Bilgi de sevgi de sonsuzdur. Bu sonsuzluk evreninde ne kadar yol alırsak insani olgunluğa da o kadar çabuk ulaşırız.

Kalplerini bilgiye ve sevgiye kapatmış insanlardan olmamak için önce kendimizden başlayalım. Öz eleştiri yapalım. Yolun neresinde olduğumuzu bilelim. Bu, yolda daha emin adımlarla ilerlememizi sağlayacaktır. Gücünü asaletinden alan insanların artması ve dünyamızın güzelliklerle daha yaşanır bir hal alması dileklerimle…