Sevmek bazen yaralanmayı göze almaktır.

İyi yaşamak için, hayatı anlamak zorundayız.

Hayat okuluna ailemizde başlıyoruz, daha sonra ilkokulda, ortaokul, lise derken, üniversitede bitiyor.

Asıl o zaman başlıyor sıkıntılar.

Üniversite bitince, hayatın kendisine atılınca, bazen sudan çıkmış balığa dönüyoruz. Çünkü dediğim gibi asıl hayat üniversite bitince başlıyor.

Aslında herkese göre farklı başlayabilir.

Mesela bazılarına göre, birini sevdiğin zaman asıl hayat başlıyor. Bunlar romantik geçinenlerdir.

Oysa hayat bazen farklı oluyor, hele de iş hayatına atıldıktan sonra ve de hiçbir şey önceki hayatımıza benzemiyor.

Romantiklerde haklıdır, kendi pencerelerinden baktıkları zaman. Çünkü bazı şeyler severek oluyor hayatımızda. Ama “sevmek de, bazen yaralanmayı göze almak” demektir.

Yaşadığımız hayat okulunda "kazanmak" da vardır "kaybetmek" de. Bunu kabul etmek zorundayız.

Bazen sevdiğimiz yaralayabilir bizi.

Ve de bunlara hayat arkadaşı deriz. Arkadaş kelimesi arkamızı yasladığımız kişi anlamındadır. Bazen hayatta bu arka-daşların, arka-taş olduğunu da görebiliriz.

Ama yine de gülüp geçeriz.

Bunlarında hayatın bir gerçeği olduğunu düşünürüz.

Bazen de hayatınızda her şeyi vermeyi düşündüğünüz, hayat arkadaşı olarak kabül ettiğiniz bir insan, kalbimizde derin yaralar açabilir. Açsın da, bunların tamiri çoğu zaman imkansızdır.

Bu yaralardan dolayı olsa gerek, kazanma çabalarımıza rağmen, kaybettiğimizi görürüz ve de kaybetmek ağır gelir, sarsar bizi.

Zorluklar hayatımızda her zaman vardır.

Kayıp ede ede, kazanabileceğimizi öğrenmek zorundayız.

Dünyanın her zaman bir cennet olmadığını da bilmek zorundayız.

Hayatta her şeyin bedeli vardır.

"Dürüst" olmanın da, "sahtekâr ve yalancı" olmak kadar bedeli vardır.

Ama dürüstlüğün kısa zamanda "acı", uzun zamanda ise "mutluluk" getirdiğini bilmek zorundayız.

Sahtekâr ve yalancılık "geçici" mutluluk sağlayabilir ama "kalıcı" zararlar da verebilir.

Hayatımızda bir "acı", bin kahkaha'dan çok daha fazla şeyler öğretebilir. .

Birinin bize yaptığı iyiliği kolay unuturuz ama, birisinden yediğimiz yumruğun acısını, o insanı her gördüğümüzde hatırlarız.

Sevmek iyi ya da kötü sonucuna katlanmaktır.

Ama sonunda yaralanma pahasına da olsa, sevmek yinede, güzeldir

Çünkü yaşamak sevmekle olur.

Ama yukarı da dediğim gibi, sevmek bazen yaralanmaktır.

O zaman yaşamak yaralanmayı göze alabilmek demektir.