Sevmeye zorluyoruz kendimizi

Aslında sevmeye zorluyoruz kendimizi. Hayalimizdeki mesleğimiz, idealimizdeki işimiz ve hatta ruh eşimiz değildir ama zorluyoruz sevmeye olumlu yönlerini cımbız ile tek tek çekip ortaya çıkarmaya çalışarak. Düşünmeye çalışıyoruz artılarını, tartıyoruz aklı tartımızda . Olumlu yönlerinin ağır geleceğini umarak. Ve zamanla unutuyoruz mutlu, huzurlu olmayı, sevmeyi. Ağır gelir işimiz, yaşam tarzımız, eşimiz. Ruhumuz daralır, kararır. Çünkü zorla ayak uydurduğumuzun farkına varırız.

Son bir gayret ile sevemediklerimizi sevebilme gücü bulmaya çalışır aklımız, kalp kapılarımız. Ama benliğimiz o kadar yorulmuş ki, umutlar tükenir, mücadele son bulur. Artık kendimiz için, kalp kapılarımızın açılması için yeni adımlar atmaya kararlı bakarız hayata. Ve artık sevmeye zorlamamak için kendimizi yeni adımlar atarız hayata. Akıl sağlığımız, kalp kapılarımız sevgiyle şefkatle beslenir. Gönül gözümüz umutlarımız ile bakar hayata.

Sevdiğimiz işi yapmak, sevdiklerimiz ile huzurlu yaşamak ve sevmek yeniden, hissetmek hayatı. Yok ettiğimizde mutluluk için zorladıklarımızı, kendimizi daha cesur, kendine güvenen, özgür ve mutlu hissederiz. Ve yeşerir yine bütün umutlar içimizde, çırpınır yüreğimiz sevgi yumağı ile.